بررسی برخی از نیازهای بوم شناختی Ammodendron persicum

مناطق پوشیده از شن های روان در سطح وسیعی از کشور ایران ملاحظه می گردد که همواره تهدیدی برای ساکنین این مناطق بشمار می رود. بر روی این ماسه بادی ها گیاهانی ملاحظه می گردد که شناخت خصوصیات و ویژگی های آنها برای تثبیت بیولوژیکی شنهای روان و مدیریت این گونه مناطق دارای اهمیت است. به همین منظور در این مطالعه نیازهای بوم شناختی آمودندرون (Ammodendron persicum) شامل سازگاری های اقلیمی با بررسی شرایط اقلیمی حاکم بر رویشگاه ها، وضعیت خاک با تعیین خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک، فنولوژی با ثبت مراحل نمو گیاه، واکنش به قطع با انجام قطع یکسره و اندازه گیری میزان رشد بعدی، رابطه با گیاهخواران با مشاهده چگونگی چرای مستقیم دام از گیاه در رویشگاه، ثبت نحوه تجدید حیات گیاه از نظر شاخه زاد و دانه زاد بودن مورد مطالعه قرار گرفته است. بر اساس مطالعات انجام شده آمودندرون گونه ای درختچه ای، شن دوست و دارای سن بین 10 تا 50 سال می باشد. از نظر فنولوژیکی رشد گیاه در زیرکوه قائن در نیمه دوم اسفند ماه آغاز، در اواسط اردیبهشت وارد مرحله گلدهی شده و تا اواخر خرداد ماه بذر آن می سد. دوام و سرسبزی آن در طول سال بستگی به میزان بارندگی سالیانه بستگی دارد. آمودندرون گونه ای مقاوم به خشکی است و در شرایط اقلیمی خشک با متوسط بارندگی سالیانه حدود 150 میلی متر قادر به رویش است. تجدید حیات آن به دو صورت رویشی و زایشی است و در رویشگاه طبیعی بیشتر به فرم شاخه زاد مشاهده می گردد. دامهای چراکننده به طور معمول از سرشاخه های آن در اواخر پاییز و زمستان تعلیف می نمایند. در مجموع با توجه به ویژگی های آمودندرون، حفظ آن در مناطق رویشی با اهمیت بوده و امکان بهره گیری از آن در سایر مناطق نیز وجود دارد.