کاربرد مدل WSBM در حوضه آبریز زاینده رود (اصفهان)

ایران مانند اکثر مناطق دنیا، با مشکل کمبود آب و بحران شوری به عنوان دو عامل محدود کننده آبیاری پایدار روبروست. از این رو، مدل WSBM به منظور به کارگیری تفکر جامع استفاده از منابع آب (دیدگاه حوضه ای) و تجزیه و تحلیل سریع فرآیند تاثیر متقابل آب و نمک، تهیه گردید. در مرحله اول اقدام به واسنجی مدل برای دوره آماری 1988-98 شد و سپس با استفاده از آمار، منابع آب در زمان حال و گذشته مورد آزمایش قرار گرفت. علی رغم سادگی این مدل، مقادیر جریان مشاهداتی و شبیه سازی شده به هم نزدیک بودند که این موضوع نشانگر قابلیت و کارآیی مدل برای آزمایش سناریوهای مختلف بود. اولین سناریو، بررسی تاثیر افزایش آب تخصیصی به اصفهان بزرگ در کل حوضه بود. از نظر میزان کمی آب در حوضه، این افزایش قابل چشم پوشی بود، زیرا میزان مصرف آب شرب و بهداشتی، درصد زیادی از کل آب مصرفی حوضه را به خود اختصاص نمی دهد. از سوی دیگر میزان آب برگشتی در این بخش، بالاست. دومین سناریو، انتقال آب از حوضه های مجاور، به دره زاینده رود به منظور تامین آب مورد نیاز شبکه آبیاری جدید الاحداث رودشتین بود. اگر کاهش کیفیت آب رودخانه مشکل ساز نبود، افزایش آب خروجی از سد محدودیت نمی داشت. نتایج حاکی از آن بود که به منظور حفظ کیفیت آب در سطح شوری 2 دسی زیمنس بر متر، دبی متوسط رودخانه باید از 52 متر مکعب بر ثانیه به 64 متر مکعب بر ثانیه افزایش یافته و حداکثر نیاز آبی در فصل آبیاری از 85 متر مکعب بر ثانیه به 112 متر مکعب بر ثانیه برسد. در پایان می توان چنین نتیجه گرفت که روش اتخاذ شده و مدل تهیه شده برای تجزیه و تحلیل سریع و روشن شرایط گذشته، حال و آینده در خصوص مسایل آب و شوری، خشکسالی های اخیر در سطح حوضه و اجرای سناریوهای محتمل مفید می باشد.