بررسی فراوانی اتوآنتی بادی های ضد تیرویید در مبتلایان به هپاتیت C مزمن و ارتباط آن با ژنوتیپ ویروسی

نقش ویروس ها در تحریک بیماری های خود ایمنی و بروز اتوآنتی بادی ها مطرح شده است. در منطقه مدیترانه هپاتیت C مزمن شایع ترین عامل ایجاد کننده بیماری مزمن کبدی است. هدف این مطالعه تعیین میزان شیوع آنتی بادی ضد تیرویید پراکسیداز (Anti-Tpo) و تیروگلوبولین (Anti-Tg) و تعیین نقش پیشگویی کننده متغیرهای احتمالی در بروز این اتوآنتی بادی ها در مبتلایان به هپاتیت C مزمن قبل از درمان با اینترفرون آلفا بوده است.
بر اساس مطالعه توصیفی- مقطعی وجود Anti-Tpo، Anti-Tg، و سطوح سرمی ALT و TSH و ژنوتیپ ویروس در نمونه سرم 103 بیمار مبتلا به هپاتیت C مورد ارزیابی قرار گرفت. بیماران دارای HBs Ag، HBc Ag، سابقه بیماری خود ایمنی تیرویید در فرد یا خانواده، گواتر سفت و نامنظم، بیماری گریوز، دیابت نوع 2 یا سایر بیماری های مزمن کبد و حاملگی بررسی نشدند. درجه و مرحله درگیری کبد در 69 بیمار که اندیکاسیون بیوپسی کبد داشتند تعیین شد. از آزمون مجذور کای (یا دقیق فیشر)، تی و رگرسیون لجستیک برای ارزیابی ارتباط وجود اتوآنتی بادی های تیرویید و متغیرهای احتمالی استفاده شد.
هفتاد بیمار (%68) مرد بودند. متوسط سن بیماران 40.6± 13.6 سال بود. میزان Anti-Tpo و Anti-Tg به ترتیب 9.7 درصد 10) بیمار(و 5.8 درصد 6) بیمار(بود. شیوع Anti-Tpo و Anti-Tg در مردان %8.6) و (%7.1 و زنان %12.1) و (%3 تفاوت معنی داری نداشت. براساس تحلیل رگرسیون لجستیک متغیرهای مورد بررسی نقشی در پیشگویی وجود اتوآنتی بادی نداشتند.
فقدان ارتباط بین متغیرهای مذکور و اتوآنتی بادی های تیرویید بیانگر عدم وجود ترجیح خاص)سن، جنس، TSH، ALT و نظایر آن ها(در غربال گری این اختلال در مبتلایان به هپاتیت C است. علاوه بر این، ممکن است نقش HCV به ویژه در مراحل اولیه عفونت، در بروز اختلال خود ایمنی تیرویید بیشتر باشد.