نتایج ویترکتومی در ادم ماکولای دیابیت مقاوم به لیزر همراه با هیالویید خلفی ضخیم شده

ارزیابی نتایج بینایی و آناتومیک و عوارض جراحی ویترکتومی عمیق در بیماران مبتلا به ادم ماکولای دیابتی همراه با هیالویید خلفی ضخیم شده و مقاوم به درمان با لیزر.
روش پژوهش: این مطالعه به صورت مداخله ای آینده نگر بر روی 25 چشم از 22 بیمار مبتلا به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به لیزر انجام شد که دارای ضخامت ماکولایی بیش از 250? m بر اساس (optical coherence tomography) OCT همراه با ضخیم شدن هیالویید خلفی یا کشش زجاجیه بر روی شبکیه بودند. نتایج معاینه کامل چشم در مراحل قبل و آخرین ویزیت بعد از ویترکتومی مقایسه شدند. بیماران حداقل 6 ماه (2 بیمار 3 ماه) پی گیری شدند.
متوسط دید اصلاح شده قبل و ماه ششم بعد از ویترکتومی، به ترتیب 1.14±0.51 لوگمار و 0.89±0.53 لوگمار بود (P=0.005). دید بیماران در 65.2 درصد موارد بهبود و در 17.4 درصد موارد کاهش یافت. متوسط ضخامت ماکولا قبل و در ماه ششم بعد از ویترکتومی، به ترتیب 5.6±121.9 و 318±90.5 میکرون بود (P=0.001) که نشان دهنده کاهش 37 درصدی است. بعد از جراحی، یک مورد جدا شد گی شبکیه و یک مورد افزایش فشار داخل چشم مشاهده شد.
ویترکتومی عمیق در ادم ماکولای دیابتی همراه با هیالویید خلفی ضخیم شده و مقاوم به لیزر، موجب بهبود بینایی و کاهش ضخامت ماکولا می گردد ولی باید سایر عوامل موثر بر ادم ماکولای دیابتی نیز تا حد امکان بر طرف شوند.