ارزیابی مقایسه ای روش های ایمونوهیستوشیمیایی در تشخیص بیماری آنفلوانزای طیور

تکنیک های ایمونوهیستوشیمیایی جزء تکنیک های تشخیصی سریع بوده که در اغلب کشورها به عنوان یکی از ابزارهای تشخیصی دقیق بیماری های ویروسی طیور استفاده می شود. آنفلوانزای طیور یکی از بیماری های ویروسی خطرناک طیور است که می تواند خسارات هنگفتی به مرغداری های صنعتی وارد نماید. در این تحقیق آزمایش های ایمونوفلورسانس غیر مستقیم(IIF1)و ایمونوپراکسیداز غیر مستقیم(IIP2) در مقایسه با روش استاندارد جداسازی ویروس در نمونه های بالینی مشکوک به آنفلوانزا و به ظاهر سالم مورد ارزیابی قرار گرفت. در ابتدا این آزمایش ها در جوجه های گوشتی با ایجاد عفونت تجربی استاندارد گردید. بافت های نای، ریه و کلیه جوجه های تلقیح شده با ویروس آنفلوانزا و نیز نمونه های بالینی مشکوک جهت جداسازی ویروس و تهیه مقاطع بافتی منجمد با استفاده از تامپون نگهدارنده OCT3 در مایع ازت انجام گردید. بعد از تهیه مقاطع بافتی منجمد آزمایش های فوق بر روی این بافت ها انجام گردید. حساسیت و ویژگی آزمایش های IIF و IIP در مقایسه با جداسازی ویروس در نمونه های تهیه شده از موارد بالینی مشکوک به ترتیب معادل 86، 81% و 93، 81% بدست آمد. همچنین ارزش پیشگویی مثبت و منفی هر کدام از آزمایش های فوق به ترتیب معادل 76، 89 % و 77، 94% بود. جهت شناسایی پرندگان آلوده بین جداسازی ویروس با آزمایش های IIF و IIP توافق اساسی وجود داشت. به طوری که آنالیز کاپا (Kappa)به ترتیب معادل 92 و 95% بدست آمد. استفاده از آزمایش ایمونوپراکسیداز غیر مستقیم برای تشخیص پادگن های تحت تیپ H9N2 در مقاطع بافتی منجمد برای اولین بار در ایران انجام شده است. با توجه به نتایج بدست آمده جهت بررسی پایش های ایمونوهیستوشیمیایی در گله های طیور استفاده از تکنیک ایمونوپراکسیداز غیر مستقیم بخصوص در مقاطع بافت کلیه توصیه می گردد.