بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD

تنوع ژنتیکی پنج جمعیت از مرغهای بومی استانهای مازندران، اصفهان، فارس، یزد، آذربایجان غربی با استفاده از نشانگرهایRAPD مورد بررسی قرار گرفت. استخراج DNA با روش تغییر یافته استخراج نمکی (Salting out) انجام شد. تکثیر DNA ژنومی با تعداد 30 فرد از هر جمعیت و با استفاده از 10 آغازگر تصادفی10 نوکلئوتیدی و از طریق واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) صورت گرفت. طول قطعات تکثیر یافته در آغازگرهای مختلف از 237 تا 3240جفت باز متغیر بود. براساس باندهای چند شکل و براساس کل باندها، جمعیت های استان فارس و مازندران به ترتیب با 1819/0 و 1042/0 بیشترین فاصله ژنتیکی و جمعیت های استان فارس و اصفهان به ترتیب با 066/0 و0391/0 کمترین فاصله ژنتیکی را داشتند. بیشترین و کمترین تنوع درون جمعیتی به ترتیب متعلق به جمعیت های استان یزد (208/0) و استان مازندران (156/0) بودند. درخت فیلوژنی ترسیم شده براساس روش UPGMA، جمعیت های مرغ بومی مورد مطالعه را در دو گروه قرار داد: گروه اول شامل جمعیت های استانهای اصفهان، فارس، یزد و آذربایجان غربی و گروه دوم شامل جمعیت استان مازندران بود. اگرچه در این تحقیق نشانگرهای اختصاصی برای هر جمعیت یافت نشد ولی با بررسی جایگاه های ایجادشده بوسیله آغازگرها، در چندین جایگاه تفاوتهای محسوسی مشاهده شد، از جمله در جایگاه های X03-5 با طول قطعه 1853bp چهار جمعیت اصفهان، فارس، یزدوآذربایجان غربی دارای فراوانی1وهمه افراد این جمعیت ها چنین جایگاهی را داشتند ولی در جمعیت مازندران با فراوانی225/0فقط40% از افراد این جمعیت دارای چنین جایگاهی بودند.
با توجه به تنوع ژنتیکی پایین در درون جمعیت ها می توان با افزایش تعداد موثر جمعیت، کنترل آمیزشها برای ایجاد حداقل همخونی در هر گله و نیز ایجاد جمعیت های جداگانه با تعداد اولیه بیشتر موجب جلوگیری از کاهش تنوع ژنتیکی می شود.