تعیین اثرات پرورش توام خیار دریایی با میگوی سفید هندی Penaeus indicus بر روی رشد وزنی و طولی میگوها

در بررسی هایی که از تیر ماه سال 1382 بروی پرورش توام میگو Penaeus Indicus با خیار دریایی گونه Holothuria Leucospilota با هدف تاثیر همزیستی این دو آب زی برروی رشد وزنی و طولی میگو صورت گرفت، 9 حوضچه فایبر گلاس(5 عدد ده تنی با سطح حدود 5/7 متر مربع و 4 عدد حوضچه 5 تنی باسطح حدود 5/4 متر مربع) که کف آنها از قبل با خاک مزارع پرورش میگو به ارتفاع 10 سانتی متر خاک ریزی و به سیستم هوا ده مجهز شده بود، آبگیری شد. (خاک از مزرعه ای برداشت گردید که برای اولین بار شروع به فعالیت کرده بود و فاقد مواد آلی حاصل از دوره پرورش بود).تعداد 1 عدد خیار دریایی گونه H. Leucospilota به ازائ هر متر مربع در تانک های شماره 1, 2و 3 (تیمار 1)، تعداد 2 عدد خیار دریایی به ازای هر متر مربع در تانک های شماره 4، 5 و 6 (تیمار2) ذخیره سازی شد و تانک های شماره 7، 8 و 9 (تیمار 3) نیز به عنوان تانک های شاهد در نظر گرفته شد که فاقد خیار دریایی بود. میگوهای گونه P. indicus نیز در سن 60 روزگی از مزارع پرورش میگو تهیه و به تعداد 15 عدد در هرمتر مربع به تانک های حاوی خیار دریایی و تانک های شاهد اضافه گردید. شوری، دما، اسیدیته به کمک دستگاه های سنجش پرتابل و اکسیژن به روش وینکلر اندازه گیری و ثبت گردید. در نهایت میانگین وزنی میگوهای تیمار یک از 46/6 به 66/18 گرم، در تیمار دو از 1/6 به 33/19 گرم و در تیمار شاهد از 43/6 به 86/16 گرم رسید. همچنین میانگین رشد طولی میگوهای تیمار 1 از 7/9 در ابتدای دوره به 4/13 میلی متر، در تیمار 2 از 5/9 به 8/13 میلیمتر و درتیمار 3 از 7/9 به 6/12 میلی متر در انتهای دوره رسید. میگو و خیار دریایی هر دو از کف تغذیه می کنند. در صورت پاک شدن بستر از آلودگی ناشی از رسوب مواد زائد و اضافی توسط خیار دریایی که به عنوان یک رفتار تغذیه ای در این آبزی به حساب می آید، شرایط مطلوب از نظر تغذیه و رشد بیشتر برای میگو فراهم می گردد و این امر سبب اختلاف رشد وزنی و طولی در بین تیمارهای مختلف گردیده است.