بررسی تاثیر تست های تحریکی بر روی الکترودیاگنوزیس موارد بالینی سندرم تونل کارپ

بررسی هدایت عصبی حساس ترین روش تشخیص سندرم تونل کارپ می باشد، ولی این تست در بعضی موارد خفیف سندرم تونل کارپ طبیعی است. بررسی هدایت عصبی بعد از یک تست تحریکی عصب مدیان ممکن است در تشخیص موارد خفیف سندرم تونل کارپ کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تست های تحریکی بر روی الکترودیاگنوزیس موارد بالینی سندرم تونل کارپ می باشد.
این مطالعه تحلیلی به صورت مورد - شاهدی بر روی 20 بیمار (20 دست) با علایم سندرم تونل کارپ و تستهای الکترودیاگنوستیک طبیعی و 20 داوطلب سالم (20 دست) در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان شهید چمران وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1384 انجام شد. روش نمونه گیری به صورت نمونه در دسترس مبتنی بر هدف بود. معیارهای هدایت عصبی اندازه گیری شده شامل؛ تاخیر زمانی حسی، سرعت هدایت عصبی، تاخیر زمانی ترکیبی، تاخیر زمانی حرکتی و ارتفاع موج حرکتی عصب مدیان بودند. این معیارها قبل و بعد از 5 دقیقه فلکسیون کامل مچ دست اندازه گیری شدند. داده های جمع آوری شده در پرسشنامه ثبت گردید و سپس با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون پارامتریک تی زوجی تجزیه و تحلیل انجام شد.
افزایش تاخیر زمانی حسی و کاهش سرعت هدایتی عصب مدیان بعد از فلکسیون مچ دست نسبت به قبل از آن در گروه بیماران معنی دار بود (p<0.05) اما در گروه کنترل تغییر معنی داری در معیارها وجود نداشت.
اندازه گیری تاخیر زمانی حسی و سرعت هدایتی عصب مدیان بعد از 5 دقیقه فلکسیون کامل مچ دست می تواند زمینه ای جهت تعیین معیارهای حساس تری برای تشخیص الکترودیاگنوستیک سندرم تونل کارپ باشد.