بررسی ارتباط P53 با برخی از عوامل پاتولوژیک بالینی و گیرنده های استروئیدی در بیماران سرطان پستان

جهش در ژن P53 باعث تحریک رشد سلول و پیشرفت تومور می شود.
هدف بررسی ارتباط P53 با دیگر متغیرهای آسیب شناختی – بالینی مثل اندازه و درجه آسیب شناختی تومور، تهاجم لنفی - عروقی و ارتباط آن با وضعیت گیرنده های استروئیدی در بیماران دچار سرطان پستان بوده است.
نمونه ها با جراحی پستان یا بیوپسی excisional از 465 بیمار دچار سرطان پستان گرفته شد. از روش ایمونو هیستوشیمی برای ارزیابی گیرنده های استروژن و پروژسترون برای همه تومورها استفاده شد. بر طبق وضعیت گیرنده های استروییدی بیماران، هورمون مثبت (گیرنده استروژن یا گیرنده پروژسترون مثبت) و هورمون منفی (گیرنده استروژن و گیرنده پروژسترون منفی) هستند. بیماران بر اساس درجه تمایز آسیب شناسی، به 2 گروه درجه تمایز آسیب شناسی پائین (درجه 1) و بالا (درجه 2.3) تقسیم شدند.
7/29% بیماران دارای پروتئین P53 بودند. متوسط سنی بیمارانی که P53 در آنها منفی گزارش شده بود به طور معنی دار بالاتر از افراد P53 مثبت بود (2/49 سال در برابر 7/46 سال) ارتباط منفی بین وجود P53 و مثبت بودن گیرنده های هورمونی بدست آمد (با درجه اطمینان = 0.0008). وجود پروتئین P53 با وجود پروتئین HER2 (Human Epithelial Receptor2) به طور معنی دار ارتباط داشت (P=0.000). منفی بودن پروتئین P53 و مثبت بودن گیرنده های هورمونی توام با تومورهای با درجه تمایز آسیب شناسی پایین ارتباط معنی دار داشتند (P=0.007). هیچ ارتباط معنی داری بین وجود پروتئین P53 و تهاجم لنفی عروقی و عود و اندازه تومور وجود نداشت.
تومورهای با درجه تمایز آسیب شناسی پایین (درجه آسیب شناختی =1) بیشتر دارای فنوتیپ P53 منفی گیرنده استروییدی مثبت بودند. در حالی که تومورهای با درجه تمایز آسیب شناسی بالا (درجه آسیب شناختی = 2 یا 3) دارای فنوتیپ P53 مثبت گیرنده استروییدی منفی بودند منفی بودن P53 ارتباط معنی دار با فاکتورهای تعیین کننده پیش آگهی خوب مثل هورمون مثبت و درجه تمایز آسیب شناسی پایین داشت بنابراین ارزیابی مارکر بیولوژیک P53 در انتخاب روش درمانی در بیماران با مرحله بالینی برابر کمک کننده است.