بررسی آژنزی بیضه در بیماران با تشخیص عدم نزول بیضه

کریپتورکیدیسم یکی از شایع ترین ناهنجاری های دوران کودکی است و زمانی رخ می دهد که بیضه در قسمتی از مسیر نزول طبیعی خود، بین کلیه ها و اسکروتوم متوقف شود. چون در منطقه ما آژنزی بیضه مورد بررسی قرار نگرفته، ممکن است تصویر منطقه ای آن متفاوت باشد. هدف این مطالعه ارائه تصویر روشن تری از این ناهنجاری در منطقه و طرح این سوال است که استفاده نکردن از لاپاروسکوپی تشخیصی می تواند باعث افزایش تشخیص کاذب آژنزی بیضه بشود یا خیر؟
این مطالعه توصیفی در بیمارستان رازی رشت در سال های 82 – 1377 انجام شد که از کل افراد بستری، بیماران مبتلا به عدم نزول بیضهUDT)) مشخص شدند. سپس اطلاعات موجود را بر اساس سن، یک یا دو طرفه بودن بیماری های همراه، مکان آناتومیک توقف نزول بیضه، روش ها و وضعیت تشخیص و اولین نشانه در هنگام مراجعه بیمار، استخراج کرده و در پایان به تجزیه و تحلیل آنها پرداخته شد.
از 7200 بیمار بستری در بخش ارولوژی در سال های 82 – 1377، 235 بیمار مبتلا به عدم نزول بیضه بودند که فراوانی نسبی این بیماری در بیماران بستری 3.26% بدست آمد.
بیشترین سن مراجعه بیماران در 14 –5 سالگی بود که 41.3% است. بر اساس بیماری های همراه، 14% بیماران UDT طرف مقابل، 8.1% هرنی اینگوینال، 1.7% هیپوسپادیس، 6% هیدروسل، 0.9 % پیچش بیضه و 3% ناباروری داشتند.
از نظر محل آناتومیک توقف بیضه، 61.4% داخل کانال اینگوینال، 16.1% ناحیه سطحی کانال، 14% داخل شکم و 0.9 % در ناحیه سوپراپوبیک قرار داشتند و 7.6% آنها دچار آژنزی بیضه بودند.
UDT شیوع نسبتا بالایی دارد و اکثر بیمارانی که عمل جراحی شده اند در رده سنی بالا (14 – 5 سالگی) قرار داشتند. که لزوم آموزش همگانی در این مورد را مطرح می سازد. از طرفی با توجه به شیوع بالای آژنزی بیضه (7.6%) پیشنهاد می شود که قبل از عمل جراحی در بیمارانی که بیضه غیر قابل لمس دارند لاپاروسکپی تشخیصی انجام شود.