تبیین جملات مبهم زبان فارسی بر پایه نظریه حاکمیت و مرجع گزینی

مقاله حاضر پژوهشی در نحو زبان فارسی در چارچوب نظریه حاکمیت و مرجع گزینی(GB) است. از آنجائی که این نظریه بر پایه دستور جهانی چامسکی استوار است اصول و مبانی آن به عنوان اصولی جهانشمول مبنای بسیاری از تحقیقات و پژوهش ها را در خصوص زبان های مختلف تشکیل می دهد و محور کشف بسیاری از قواعد و توجیه کننده بسیاری از مسائلی بوده که هرگز توجیه روشنی برای آنها وجود نداشته است. در این مقاله سعی شده است وجود پدیده ابهام به عنوان یکی از ویژگی های زبان بشری در زبان فارسی مورد بررسی قرار گیرد و علت وجود برداشت ها و تفاسیر مختلف از برخی جملات زبان فارسی را که مشکلاتی در امر استنباط و تعابیر واقعی برای اهل زبان بوجود می آورد بر اساس اصول و مبانی نظریه GB تحلیل و تبیین شود. برای این منظور در این مقاله نگارنده سعی نموده است نمونه هایی از متداول ترین ابهامات موجود در زبان فارسی را ارائه کند و برپایه اصول و قواعد برخی از زیر نظریه های نظریه حاکمیت و مرجع گزینی توضیح دهد که به چه علت این جملات به لحاظ شمی از نظر اهل زبان مبهم است. البته از آنجایی که مبنای تحلیل مقاله، نظریه حاکمیت و مرجع گزینی است، پس از اشاره ای مختصر به برخی مفاهیم کلی این نظریه، صرفا جملاتی از متون مختلف انتخاب شده است که به لحاظ ارجاعی و ساختاری مبهم به نظر می رسد و با توجه به مبنای تحلیل به سه دسته اصلی تقسیم و ابهام موجود در آنها در قالب نظریه های مرجع گزینی، جهش و ایکس تیره توجیه و تبیین شده و بدین ترتیب کارایی زیر نظریه های نظریه حاکمیت و مرجع گزینی در تبیین جملات مبهم زبان فارسی و مطابقت پیش بینی های اصول دستور زبان چامسکی با شم زبانی اصل زبان به اثبات رسیده است. در تبیین ابهام جملات مورد نظر از اصول نظریه GB در کتاب هایی استفاده شد که در بخش منابع ذکر شده اند.