ارزیابی کارکرد شهرهای جدید ایران

شهرهای جدید به عنوان سکونتگاه های جدید الاحداث و فاقد هسته اولیه که براساس برنامه و ساختاری از پیش اندیشیده ایجاد شده‏ اند دارای سابقه چند هزارساله می ‏باشند (نریمانی: 1377، ص 12). در ایران به خاطر تحولات ناشی از نفوذ سرمایه ‏داری، شبکه و نظام شهرنشینی از حالت تعادل خارج شده و پدیده‏ هایی همچون تمرکز متروپل ‏های منطقه‏ ای، انباشتگی، مهاجرت های وسیع، شهرنشینی شتاب آلود به وجود آمده که منجر به معضلات متعددی گردیده است. در این راستا سیاست احداث شهرهای جدید به عنوان راهکارهای عملی و علمی برای کاهش این معضلات و به عنوان یک تجربه جدید و حرکت اساسی در نظام شهرنشینی کشور در اواخر سال 1364 مطرح گردید.(نقشه (1))