اثر دپرنیل بر بیان پروتئین Bel-2 در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک

کندن ریشه حرکتی عصب سیاتیک سبب مرگ سلولی نورون های حرکتی می شود. دپرنیل بر موتو نورون های نخاع اثر نورون محافظتی دارد.
مطالعه به منظور تعیین اثر داروی دپرنیل بر بیان پروتئین Bcl-2 در موش های صحرایی بالغ بعد از کندن ریشه شکمی عصب سیاتیک انجام شد.
این مطالعه تجربی در سال 1384 در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد و 24 سر موش صحرایی بالغ نر نژاد اسپراگ داولی به دو گروه آزمایش و شاهد و هر گروه به سه زیر گروه (4 موش) تقسیم شدند. موش ها با تزریق کتامین و گزیلازین بی هوش شدند و ریشه حرکتی عصب سیاتیک پای چپ با جراحی آولشن کنده شد. یک ساعت بعد برای زیر گروه های آزمایش 0.25 میلی گرم بر کیلوگرم داروی دپرنیل و برای گروه های شاهد همان حجم آب مقطر به صورت داخل صفاقی تزریق شد. 2 موش دست نخورده نیز به عنوان گروه شم در نظر گرفته شدند. اولین تزریق یک ساعت بعد از آولشن انجام شد و روزانه به مدت یک، دو و شش هفته تکرار شد. سپس موش ها کشته شدند و قطعه نخاع در ناحیه L1 مهره کمری که معادل سگمان L4-L6 نخاع است، برداشته شد. این قطعه ها در بافر لیز کننده لیز شدند و بعد از سانتریفوژ، شدت جذب نوری محلول رویی به وسیله دستگاه خواننده الیزا تعیین شد. طبیعی بودن داده ها به وسیله آزمون های ناپارامتریک مشخص شد.
میانگین شدت جذب نوری در گروه آزمایش دو هفته 0.079±0.55 و در گروه شاهد دو هفته 0.058±0.424 و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (0.042=p).
به نظر می رسد بیان پروتئین Bcl-2 به وسیله داروی دپرنیل افزایش می یابد.