بررسی اثرات سلژیلین و آمانتادین بر تحمل و علایم قطع مصرف ناشی از مرفین در موش سوری

مطالعات زیادی نقش مهار کننده های سیستم (N-methyl-D-aspartate)NMDA در مهار تحمل و وابستگی ناشی از مرفین را نشان داده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات سلژیلین (مهار کننده MAO-B) و آمانتادین (مهار کننده NMDA و فعال کننده سیستم دوپامینی) در کاهش تحمل (به اثرات ضد دردی) و علایم قطع مصرف ناشی از مصرف مورفین درموش سوری بود.
برای این منظور در گروهای مختلفی از موش های سوری نر نیم ساعت قبل از تزریق روزانه مورفین (50 mg/kg،ip) دوزهای مختلفی از آمانتادین (20، 40، 80 mg/kg،ip) و سلژیلین (10، 20، 40 mg/kg،ip) و تجویز توام آمانتادین و سلژیلین صورت گرفت. در روز پنجم اثر بی دردی ناشی از مورفین (9 mg/kg،ip) به روش Hot-plate اندازه گیری شد. جهت ارزیابی تاثیر دوزهای مختلفی از سلژیلین و یا آمانتادین بر علایم قطع مصرف درگروه های متعددی از موشهای سوری که به مدت 4 روز فقط مورفین(50 mg/kg،ip) دریافت کرده بودند در روز چهارم نیم ساعت پس از دریافت آخرین دوز مورفین، دوزهای مختلفی از سلژیلین و آمانتادین و نیز دوز توام (آمانتادین و سلژیلین) تزریق شد. 1.5 ساعت بعد نالوکسان (5 mg/kg، ip) تزریق شده و به مدت نیم ساعت علایم قطع مصرف شامل (پرش و ایستادن روی پاها) ثبت گردید.
نتایج نشان داد که دوزهای مختلف آمانتادین به طور معنی داری (P<0.001) تحمل به اثرات ضددردی مورفین را افزایش می دهد، در حالیکه علایم قطع مصرف (پرش) در دوزهای 80 و 40 آمانتادین به طور معنی داری کاهش می یابد (P<0.001)، سلژیلین (10، 20، 40 mg/kg، ip) تاثیر معنی داری در مهار تحمل و یا کاهش علایم قطع مصرف ایجاد نکرد. تجویز توام دو داروی فوق به طور معنی داری تحمل به مورفین راکاهش نداد.
احتمالا آمانتادین در دوزهای تجویزی در مطالعه حاضر با مکانیسم تقویت سیستم دوپامینرژیک عمل می نماید در حالیکه سلژیلین با مکانیسم افزایش فعالیت سیستم آدرنرژیک با دوزهای مذکور عمل می نماید.