نقاشی مانوی و تاثیر آن بر نگارگری اولیه اسلامی

مانویت در قرن سوم میلادی در نتیجه امتزاج و اتحاد عقاید مزدایی و مسیحی در ایران به وجود آمد. مانویان به علت آزار پیشوایان دین زرتشتی به سوی کشورهای شرقی و شمالی که عده ایرانیان در آنجا فراوان بود، مهاجرت کردند و در سغد اقلیت مستقلی تشکیل دادند. مانویان به دلیل منشا ایرانی خود طبعا نفوذ و تاثیر هنر ایرانی را تا سرحدات چین پیش بردند.
مذهب مانوی که در آسیا و نیز بخش اعظم شمال آفریقا و جنوب اروپا رونق و گسترش یافته بود، در تاریخ هنر ایران از اهمیت بسزایی برخوردار است. استیلای اعراب بر ایران، مانویان را نجات داد و به مدت چند نسل از تسامح موجود در سرزمینهای اسلامی برخوردار شدند و از این وضعیت مطلوب برای تبلیغ و گسترش آیین خویش بهره جستند. در ایران و بین النهرین بر فن و نقشمایه های تزیینی مانوی تاکید شد و ذهن و قریحه اسلامی نیز آن را با نگاره هایی با مفاهیم مذهبی و دینی هماهنگ نمود و در حقیقت هنر مانوی پایه گذار نگارگری پس از اسلام شد. در این مقاله با استفاده از روش تحقیق تاریخی و توصیفی و از طریق مطالعه اسناد و مدارک معتبر، مورد پژوهش قرار گرفته است. ابتدا آیین مانی و سپس نقاشی مانوی با توجه به تاثیراتی که از منابع مختلف پذیرفته، بررسی شده و سپس تاثیراتی که این هنر بر نگارگری اوایل دوران اسلامی گذاشته، معرفی شده است.
سؤالات:1 - چگونه نقاشی مانوی بر نگارگری اولیهی اسلامی تاثیرگذار بوده است؟
2 - نقشمایه های تزیینی و مفاهیم نهفته در نقاشی مانوی کدامند؟
1 - آشنایی آیین مانی و چگونگی تاثیرگذاری نقاشی مانی بر نگارگری اسلامی2 - دستیابی به شاخصه های تزیینی و مفهومی نقاشی مانی