تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون استوناید برای درمان ادم ماکولای دیابتی منتشر مقاوم به لیزر

تعیین نتایج اثر تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون استوناید بر روی ادم ماکولای دیابتی منتشر مقاوم به لیزر.
روش پژوهش: در یک مجموعه موارد مداخله ای، 54 چشم از 38 بیمار مبتلا به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان با لیزر که حداقل 4 ماه از آخرین جلسه لیزر آن گذشته بود؛ وارد مطالعه شدند. تشخیص ادم ماکولا بر اساس معاینه بالینی و (optical coherence tomography) OCT گذاشته شد. در همه موارد، ضخامت مرکزی ماکولا در OCT بیش از 250 میکرون بود. تزریق داخل زجاجیه ای 4 میلی گرم تریامسینولون استوناید انجام شد و بیماران از نظر ضخامت ماکولا، دید اصلاح شده (BCVA)، فشار چشم (IOP) و عوارض احتمالی در یک دوره 6 ماهه بررسی شدند.
از 54 چشم مورد مطالعه، در ماه سوم و ششم به ترتیب 47 و 39 چشم معاینه شدند. در OCT اولیه، متوسط ضخامت مرکزی ماکولا 443±138μm بود که در ماه سوم و ششم به ترتیب به میزان 39 درصد و 23.5 درصد کاهش یافت. متوسط BCVA در معاینه اولیه 0.77±0.5 لوگمار بود که در ماه اول، سوم و ششم، به ترتیب 75، 61.4 و 51.4 درصد بهبود یافت. طی مدت پیگیری در 36.3 درصد موارد، IOP بالاتر از 21 میلی لیتر جیوه مشاهده شد که تحت درمان دارویی قرار گرفتند. همه موارد IOP بالا به درمان دارویی پاسخ دادند و پس از 12 ماه، بدون دارو، تحت کنترل بودند. پیشرفت کدورت کپسول خلفی در ماه ششم در 12.8 درصد موارد روی دارد. عوارضی مثل عفونت، خونریزی و جداشدگی شبکیه مشاهده نشدند.
به نظر می رسد که تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون، روش مناسبی برای درمان ادم ماکولای دیابتی مقاوم به لیزر باشد ولی اثر آن موقت است و نیاز به بررسی بیشتر دارد.