ارزیابی نتایج درمانی تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون استوناید در یووییت های مزمن مقاوم به درمان

تعیین اثر تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون استوناید در یووییت های مزمن مقاوم به درمان از نظر کاهش شدت التهاب، افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت ماکولا.
روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای (interventional case series) بر روی 18 چشم از 10 بیمار مبتلا به یووییت انجام پذیرفت که به رغم تجویز استرویید پری اکولار با یا بدون استرویید سیستمیک، فعالیت بیماریشان پس از 6 ماه فروکش نکرده بود. پس از اطمینان از غیر عفونی بودن یووییت و انجام بررسی های آزمایشگاهی و مشاوره روماتولوژی، تزریق داخل زجاجیه ای 4 میلی گرم تریامسینولون استوناید انجام شد. تغییرات شدت التهاب داخل چشمی براساس میزان یاخته در اتاق قدامی، حدت بینایی بر اساس بهترین دید اصلاح شده (BCVA) برحسب لوگمار و ضخامت ماکولا به وسیله (optical coherence tomography) OCT مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران حداقل به مدت 6 ماه پیگیری شدند.
میانگین BCVA قبل از تزریق 0.81±0.29 لوگمار بود که در هفته اول پس از تزریق به 0.35±0.33 لوگمار و در ماه اول بعد از تزریق به 0.17±0.07 افزایش یافت (P<0.001). پس از آن، میانگین BCVA تا ماه ششم به تدریج کاهش یافت و به 0.46±0.3 لوگمار رسید ولی تفاوت آن با میزان قبل از تزریق، همچنان از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). میانگین فشار داخل چشمی (IOP) در ماه اول به حداکثر خود رسید و به طور متوسط 7.36±0.48 میلی متر جیوه نسبت به قبل از تزریق افزایش یافت ولی تنها در 2 چشم از یک بیمار به بیش از 22 میلی متر جیوه رسید که به خوبی با داروهای موضعی کنترل شد. میانگین ضخامت ماکولا قبل از تزریق 339.8±24.1μm بود که در ماه اول به حداقل خود (197.18±12.7μm) رسید (P<0.001) و پس از آن تا ماه ششم به تدریج افزایش یافت و به 203.57±9.06μm رسید ولی همچنان به طور معنی داری از میزان قبل از تزریق کمتر بود (P<0.001). میانگین تعداد یاخته در اتاق قدامی نیز تا ماه اول کاهش چشم گیری داشت (از 2.6±1 به صفر، P<0.001). ولی پس از آن به تدریج افزایش یافت و به 1.77±0.8 رسید که تفاوتی با وضعیت قبل از تزریق نداشت (P=0.093).
تزریق تریامسینولون داخل زجاجیه ای در یووییت های مزمن مقاوم به درمان باعث افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت ماکولا می شود که این اثر تا 6 ماه باقی می ماند. تنها عارضه مشاهده شده در این مطالعه، افزایش گذرا در IOP بود که داروهای موضعی به خوبی کنترل گردید.