بررسی تغییرات در کارآزمایی های بالینی تصادفی استئوآرتریت

هدف از مطالعه حاضر، بررسی کارآزمایی های بالینی تصادفی است که در این سه دوره زمانی انجام گرفته اند تا نوع مداخله درمانی به کار رفته، خصوصیات افراد تحت مطالعه و خصوصیات مقیاسهای اندازه گیری برای ارزیابی نتایج درمان به کار رفته در تک تک این دوره های زمانی و نحوه تغییرات آنها در طول زمان مشخص گردد.
تمامی کارآزمایی های بالینی تصادفی مربوط به اثربخشی روش های مختلف درمان استئوآرتریت، در سه مقطع زمانی 1987 تا 1988، 1997 تا 1998 و 2001 تا 2002 جستجو گردید و از نظر خصوصیات شرکت کنندگان در بدو مطالعه، نوع درمان به کار رفته، مقیاسهای اندازه گیری و نتایج مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند.
در طی این سه دوره زمانی تعداد کارآزمایی های بالینی انجام شده افزایش یافته بود. اغلب آنها در رابطه با مفاصل زانو، لگن یا هر دو با متوسط زمان انجام ≤ 3 ماه صورت گرفته بود. در این سه دوره به ترتیب 65%، 7/41% و 2/14% از کارآزمایی های بالینی درباره داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی بود. میانه تعداد شرکت کنندگان و مقیاسهای اندازه گیری نتایج درمان ثابت بود. شایعترین مقیاسهای اندازه گیری نتایج درمان به ترتیب عبارت بود از: شکایات بالینی، میزان عملکرد، مقیاس ارزیابی کلی فرد و نمرات ترکیبی. تمایل به استفاده از مقیاسهای میزان عملکرد و نمرات ترکیبی رو به افزایش بود.
اخیرا تعداد و تنوع مداخلاتی که برای درمان استئوآرتریت انجام می گیرد، افزایش یافته است. در حال حاضر انواع متنوعی از مقیاسهای اندازه گیری برای ارزیابی نتایج درمان به کار می رود. این امر بر لزوم استفاده از یک مقیاس استاندارد تاکید می ورزد.