ارتباط اریتمی های فوق بطنی با میزان جذب و ذفع مایعات و الکترولیت ها بعد از عمل جراحی بای پس کرونر

یکی از عوارض شایع بعد از عمل بای پس کرونر، آریتمی های فوق بطنی است که در 40% موارد، بویژه در بیماران مسن و نیز در 45% موارد در بیمارانی که تاریخچه ای از آریتمی های دهلیزی دارند، مشاهده می شود. اگرچه آریتمی فوق بطنی خوش خیم و قابل کنترل است، اما می تواند به عوارض خطرناک مانند سکته مغزی منتهی شود. علل متعددی باعث ایجاد آریتمی های فوق بطنی می شود که از آن جمله می توان به بی ثباتی همودینامیک و عدم تعادل الکترولیت ها اشاره کرد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط آریتمی های فوق بطنی با میزان جذب و دفع مایعات و الکترولیت ها، بعد از عمل جراحی بای پس کرونر انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه که از نوع پیمایشی زمینه ای (اکتشافی) بود، 80 نفر از بیماران واجد شرایط عمل Coronary Artery Bypass Grafting (CABG) به صورت تصادفی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها بر اساس اطلاعات فردی نظیر سن، جنس، وزن و نیز اطلاعاتی شامل میزان پتاسیم، کلسیم، سدیم، قند، اوره، کراتینین، هموگلوبین، هماتوکریت، میزان Ejection Fraction (EF)، نوع ریتم و نیز کنترل جذب و دفع شامل تزریقات وریدی، میزان ادرار در ساعت و درناژ چست تیوب جمع آوری و سپس با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون آماری واریانس یک طرفه، t و دانکن درسطح معنی داری p?0.05 تجزیه و تحلیل شدند.
میزان تاکیکاردی فوق بطنی در بین نمونه های پژوهش 5/37% و آریتمی بطنی 5/2% بود؛ بین میزان درناژ چست تیوب و برون ده ادراری بیماران با آریتمی های فوق بطنی پس از عمل ارتباط معنی داری وجود داشت.(p<0.05) درناژ خون از طریق چست تیوب و جذب و دفع مایعات، می تواند شواهدی دال بر تاکیکاردی فوق بطنی بعد از عمل CABG باشد؛ این امر می تواند بهترین راهنما برای پرستاران ICU (قلب باز) جهت بهبود ثبات همودینامیک بیمار و پیشگیری از بروز آریتمی های فوق بطنی باشد.