تاثیر مدت زمان کشش متعاقب انقباض ایزومتریک بر اکستانسیون مفصل ران در زنان با کوتاهی عضله ایلیوپسوآس

رابطه مستقیم بین کوتاهی عضله ایلیوپسوآس و ضعف متعاقب آن با کمردرد وجود دارد. علت احتمالی کوتاهی عضله، فعالیت ثابت آن در وضعیت قائم و قرارگیری آن در طول کوتاه در وضعیت نشسته و در نتیجه فقدان کشش بر روی این عضله می باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مدت زمان کشش در تکنیک انقباض ایزومتریک بر انعطاف پذیری عضله ایلیوپسوآس صورت گرفت.
در یک کارآزمایی بالینی سی و هشت دانشجوی دختر با تشخیص کوتاهی عضله ایلیوپوآس با دامنه سنی 26-20 سال از بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی زاهدان از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. افراد به صورت تصادفی در دو گروه کشش 5 ثانیه و کشش 15 ثانیه قرار گرفتند. دامنه فلکسیون مفصل ران (درجه) در طی تست توماس و دامنه اکستانسیون اکتیو و پاسیو مفصل ران (درجه) با گونیامتر قبل و بعد از 15 جلسه درمان اندازه گیری شدند. کشش متعاقب انقباض ایزومتریک عضله ایلیوپسوآس 3 روز در هفته و هر روز 2 دقیقه برای 5 هفته، در هر دو گروه انجام گردید. از آزمون های t مستقل و t زوجی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
در گروه کشش 5 ثانیه، دامنه اکستانسیون پاسیو ران از 11.7±1.4 درجه به 14.9±0.96 درجه و دامنه اکستانسیون اکتیو ران از 10.1±1.58 درجه به 13.7±1.03 درجه افزایش یافت (P<0.001). در گروه کشش 15 ثانیه دامنه اکستانسیون پاسیو ران از 11.8±2.4 درجه به 16.3±2.4 درجه و دامنه اکستانسیون اکتیو ران از 9.7±1.7 درجه به 14.3±2.05 درجه افزایش یافت (P<0.001). دامنه فلکسیون ران طی تست توماس در گروه کشش 5 ثانیه از 14.4±1.18 درجه به 4.3±1.4 درجه و در گروه کشش 15 ثانیه از 14.2±3.3 درجه به 4.1±1.7 درجه کاهش یافت (P<0.001). اختلافی بین دو زمان کشش در افزایش انعطاف پذیری این عضله وجود نداشت.
افزایش فعالیت رفلکسی که در روش های کشش استاتیک و دینامیک طبق اصول نوروفیزیولوژیک پذیرفته شده است، مانع از افزایش انعطاف پذیری عضله ایلیوپسوآس نشده و همچنین مدت زمان اعمال کشش در هر دوره کشش مهم نبوده بلکه مجموع زمان کشش مهم است.