بررسی اثر پردنیزولون کمکی بر صرع مقاوم به درمان کودکان

هر چند تجویز استرویید، درمانی موثر برای سندرم صرعی اسپاسم شیرخواران می باشد، ولی گزارشات محدودی راجع به تاثیر پردنیزولون در سایر سندرم های صرعی کودکان و بخصوص سندرم های صرعی مقاوم به درمان وجود دارد. جهت بررسی اثر پردنیزولون در کنترل تشنجات مقاوم دوران کودکی این کارآزمایی بالینی روی 35 کودک با تشنج مقاوم به درمان انجام گردید.
این کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، روی 35 کودک با تشنج مقاوم به درمان مراجعه کننده به بیمارستان کودکان مفید تهران در فواصل زمانی مهر 1383 لغایت مهر 1384 انجام گردید. 12 بیمار دختر و 23 بیمار پسر با میانگین سنی 4.7 سال (محدوده سنی 1 تا 12 سال) وارد مطالعه شدند. تشنجات این بیماران با وجود کاربرد حداقل 4 داروی ضدتشنج به طور رضایت بخش کنترل نشده بود. پردنیزولون با دوز 1 تا 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن روزانه به مدت 12 هفته (6 هفته روزانه و سپس به همان مقدار به صورت یک روز در میان به مدت 6 هفته دیگر) همراه با داروی ضدصرعی قبلی بیماران تجویز گردید. به والدین آموزش داده شد تا تعداد تشنجات کودک را در دفترچه یادداشت نمایند.
در پایان دوره درمانی در 28% عدم پاسخ و 71% پاسخ به درمان (49% کنترل کامل و 23% کاهش بیشتر از 50% در فرکانس تشنج) مشاهده شد. بهترین پاسخ درمانی در صرع ایدیوپاتیک (95%) و ابسنس آتیپیک (86%) و کمترین تاثیر در صرع علامت دار میوکلونیک (54%) بود. عوارض ناخواسته از قبیل بدخلقی و اختلال رفتاری، افزایش وزن و خونریزی دستگاه گوارشی در 8 مورد و صورت کوشینگویید در 14 مورد ملاحظه گردید که همه عوارض با قطع دارو از بین رفتند.
درمان با پردنیزولون، روش موثر و مطمئنی جهت کنترل تشنجات مقاوم کودکان می باشد و بایستی بصورت جایگزین در درمان کودکان بزرگتر با صرع مقاوم مدنظر قرار گیرد.