مقایسه متیل فنیدیت و رباکستین در درمان کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی

اختلال بین فعالی/ کم توجهی (ADHD) یک بیماری شایع در کودکان و نوجوانان سنین مدرسه می باشد که درمان انتخابی آن محرک ها هستند. با این وجود، عده ای از بیماران به درمان با محرک ها پاسخ نداده یا دچار عوارض جانبی غیرقابل تحمل می شوند. با توجه به این مشکلات یافتن درمان های موثر جایگزین مورد نیاز می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر و میزان تحمل رباکستین و متیل فنیدیت، در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی می باشد.
33 کودک و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی غیربستری با حدود سنی 16-7 سال (8.93±2.41) تحت درمان با رباکستین با دوز 4-6 mg/d و متیل فنیدیت 25-50 mg/d قرار گرفتند. مقیاس درجه بندی ADHD فرم والد و معلم برای ارزیابی نتایج مورد استفاده قرار گرفت. بیماران قبل از شروع درمان و در هفته های 2، 4 و 6 درمان توسط روانپزشک اطفال مورد ارزیابی قرار گرفتند.
در هر دو گروه مورد مطالعه کاهش معناداری در علایم اختلال بیش فعالی/ کم توجهی پس از 6 هفته رخ داد. تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر کاهش علایم اختلال بیش فعالی/ کم توجهی در مقیاس درجه بندی ADHD فرم والد و معلم و از نظر افرادی که درمان را قطع کردند، وجود نداشت. شایع ترین عوارض جانبی در گروه رباکستین شامل خواب آلودگی/ تسکین و کاهش اشتها بود که از نظر شدت خفیف تا شدید بود.
نتایج این مطالعه اگر چه باید مقدماتی در نظر گرفته شود، اما یافته های ما نشانگر آن است که رباکستین در درمان کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی مفید است. مطالعات بعدی با حجم نمونه بالاتر برای مشخص نمودن فواید برای اختلالات همراه ADHD چون افسردگی و اضطراب و همچنین عوارض جانبی لازم است.