تحلیل ساختاری گسل مشا در گستره شمال خاوری تهران

به طور عمده می توان مهم ترین عامل تکامل ساختاری البرز را وجود گسلهای رانده و معکوسی دانست که اغلب با روند کم و بیش خاوری- باختری در طول این رشته کوه قرار گرفته اند، یکی از این گسلهای اصلی، گسل مشا است. در این پژوهش گستره بین طول جغرافیایی30 51 تا 45 51 بررسی می شود، که در برگیرنده بخش مرکزی- باختری گسل مشا است. با اندازه گیری 120 صفحه گسلی و خش لغزهای مربوطه در شمال خاور شهر تهران به کمک روش وارون سازی، جهتهای تنش بر روی گسلهای موجود مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت، دو جهت تنش بر روی گسل مشا در این منطقه شناسایی شد. یکی باعث پیدایش حرکت واژگون با مولفه راستالغز راستگرد و دیگری که جوان تر از اولی است، پدیدآورنده حرکت واژگون با مولفه راستالغز چپگرد می باشد. سامانه راستگرد، حاصل حرکت رو به شمال صفحه عربستان است که سن آن را به میوسن و به گمان پیش از آن نسبت داده اند و سامانه چپگرد، ناشی از تحول ساختاری رشته کوه البرز (دگرشکلی پیشرونده در البرز) است. نتایج حاصل، نشان دهنده بردار جا به جایی روی سطح رانده مشا به صورت ترکیبی از حرکت شیب لغز معکوس تا رانده و امتداد لغز چپگرد است. برای تعیین سن نسبی رویدادهای مختلف زمین ساختی، سن هر کدام از روندهای تنش بیشینه به کمک روابط تقدم و تاخر صفحه های گسلی مشخص شد.