بررسیی نگرش پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در مورد آمزوش طب سرپایی 1381

مقدمه. مهمترین وظیفه پزشک عمومی اداره بیماران سرپایی در مطل یا مراکز بهداشتی می باشد اما مشکل اساسی آموزش پزشکی، آموزش صرف بر بالین بیمار بوده و آموزش طب سرپایی محدود به درمانگاه های بیمارستانها می باشد که عموما به صورت نادرست اجرا می شود. در این مطالعه سعی بر این است که نظرخواهی از پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی در خصوص آموزش طب سرپایی در طی دوره عمومی صورت گیرد. روش ها. در یک مطالعه مقطعی، کلیه پزشکان عمومی شاغل در مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در سال 1381 به تعداد 161 نفر با پرشنامه ای حاوی اطلاعات مورد نیاز شامل سال ورود به دانشگاه از سال فراغت از تحصیل، دانشگاه محل تحصیل، جنس، داشتن مطب خصوصی، و نیز سئوالاتی نگرشی در مورد نحوه اجرا، طب سرپایی در طی دوره عمومی مورد پرسش قرار گرفت داده ها جمع آوری شده با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها. در این مطالعه، 8/52% پزشکان نگرش مثبت و بقیه نگرش منفی در خصوص آموزش طب سوزنی در طی دوره عمومی پزشکی داشتند. ارتباط معنی داری بین نگرش پزشکان با سال فراغت از تحصیل دانشگاه محل تحصیل و داشتن طب خصوصی وجود نداشت (05/0 p>) 3/86% بیمارستانهای دانشگاهی را به تنهایی جهت آموزش دانشجویان کافی نمی دانستند و محلهای دیگر همچون کلینیک های ویژه، مراکز بهداشتی – درمانی و بیمارستانهای دولتی غیر آموزشی را جهت آموزش پیشنهاد نمودند، 4/53% پزشکان اعتقاد داشتند که امکان پیگیری بیماران در مراکز بهداشتی-درمانی بیشتر ازمراکز دانشگاهی است. نتیجه. این مطالب نشان می دهد که حدود نیمی از پزشکان نگرش مثبتی به آموزش طب سرپایی نداشتند و جهت ارتقای کیفیت آموزش پزشکی نیاز به تغییر در رویکرد آموزشی بیمارستانی به طب سرپایی می باشد. آدرس. مرکز مطالعات و توسعه آموزش پزشکی, دانشگاه علوم پزشکی رشت, رشت.