از خود واقعی تا واقعیت: کوششی معرفت شناسانه برای فهم تولید دانش نظری

این مقاله در صدد طرح مسئله خود واقعی از طریق تعمق در شیوه طرح آن در جهان معاصر ایرانی است. ما این کار را با به کارگیری دیدگاه جهان دانشگاهی معاصر ایرانی انجام خواهیم داد. بر این اساس، مقاله ابتدا به این امر اشاره دارد که واقعیت، تفسیر عینی خود واقعی انسان است و نشان می دهد که تمامی واقعیت ها معطوف به معنایی است که در درون انسان شکل می گیرد. انسان معناساز و معنایاب است و واقعیت، معنایی بیش نیست. واقعیت، معنای اندیشیده شده ای است که توسط دانش و قدرت ساخته می شود و در بستر تاریخ تثبیت می شود، به طوری که برای همگان طبیعی جلوه می کند. منشا واقعیت های ساختگی، نخبگان دانش و قدرت هستند که به تدریج بر توده های متراکم جامعه تاثیر می گذارند. توده های اجتماعی «خود واقعی» نا اندیشیده ای هستند که هژمونی مسلط دانش و قدرت مجال اندیشیدن را از آن ها می گیرد و تقلیدگری را بر آن ها تحمیل می کند. به همین دلیل، واقعیت ها اعتبار ذاتی ندارند. تنها واقعیت معتبر، تجربه های فکری و فرهنگی تک تک افراد انسانی هستند که خود واقعی آن ها را تشکیل می دهند. خود واقعی یک مدل سنجشی خود با دیگری در مقیاس های فردی و اجتماعی است. در پایان به تلاش های جهان دانشگاهی ایرانی اشاره می کنیم تا نقص تولید دانش نظری را در دانشگاه ایرانی نیز مورد دقت قرار داده باشیم.