کارآیی لابراتوار صدا در ارزیابی درمان در بیماران مبتلا به دیس فونی

ارزیابی اختلالات صدا شامل بررسی بالینی (سوبژکتیو) و سنجش های لابراتوار صدا (VLM) می باشد که در /ان از معیارهای عینی (ابژکتیو) برای برآورد شدت اختلالات صوتی استفاده می گردد. هدف این مطالعه تیمی آینده نگر 2 ساله (1385-1383)، تعیین کارآیی آنالیز لابراتوار صدا جهت ارزیابی نتایج درمان بیماران دیس فونیک در مقایسه با ارزیابی های بالینی (سوبژکتیو) بوده است.
این مطالعه بر روی 50 بیمار (42 مرد و 8 زن) متبلا به اختلالات صوتی انجام پذیرفته است. تمام بیماران علاوه بر معاینات کامل گوش، گلو، بینی و عصبی، قبل و بعد از درمان در لابراتوار صدا با دستگاه Visi Pitch و دستگاه رایانه ای آزمایشگاه گفتار (CLS) نیز بررسی شدند. سپس مقایسه آماری نتایج حاصل از این ارزیابی های سوبژکتیون و ابژکتیون ابا استفاده از آخرین نسخه نرم افزار SPSS انجام شده است. ما در این مطاله حداقل 5 مولفه صدا را شمال فرکانس اساسی، کسر فوناسیون، محدوده زیر و بمی صدا، درصد تولید صوت و اختلال یا آشفتگی فرکانس بررسی نموده ایم.
بر اساس معیارها و مولفه های لابراتوار صدا، فقط 8 بیمار (%16) بهبود قابل توجه آماری داشتند وب قیه (84%) هرچند درجاتی از بهبودی را نشان دادند ولی از لحاظ آماری قابل اعتنا نبود. روی هم رفته، درجه حساسیت لابراتوار صدا حدود 80% بود. در مقادیر قبل و بعد از درمان تمامی مولفه های صدا، درجاتی از تعییر مشاهده گردید که در مورد مولفه Perturbation (t=3.53, P<0.01) و مولفه (t=2.43, P<0.05) این تعییرات قابل ملاحظه و از لحاظ آماری معنی دار بود.