بررسی میزان و عوامل مؤثر بر تنیدگی شغلی پرستاران شاغل در برخی بیمارستان های شهر تهران

پرستاران به عنوان عضو اصلی تیم مراقبتی – درمانی نقش مهمی در بهبود و ارتقاء، سلامت جامعه ایفا می نمایند. تنیدگی یا استرس جزء شناخته شده و لاینفک در پرستاری مدرن است و موجب مشکلات عدیده ای هم برای پرستاران و هم بیماران می گردد.
این پژوهش توصیفی تحلیلی با هدف تعیین میزان تنیدگی شغلی پرستاران و تعیین عوامل مؤثر بر تنیدگی از دیدگاه پرستاران در سال 1383 انجام شد. واحدهای مورد پژوهش 111 نفر از پرستاران شاغل در بخش های مختلف یک بیمارستان آموزشی و یک بیمارستان غیرآموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش استفاده گردید. بخش اول مربوط به خصوصیات فردی و حرفه ای بود و بخش دوم جهت سنجش میزان تنیدگی شغلی در پنج بخش استرس های مدیریتی، اقتصادی و رفاهی، روانی- اجتماعی، جسمی و محیطی و یک سؤال باز تنظیم شده بود که به هر گزینه امتیاز 4 تا صفر تعلق می گرفت. در تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون آماری مجذور کای استفاده شد.
این بررسی نشان داد که از کل نمونه های مورد مطالعه 1/44 درصد دارای تنیدگی بالا، 1/54 درصد متوسط و 8/1 درصد دارای تنیدگی کم می باشند. بین میزان تنیدگی شغلی و نوع بیمارستان از لحاظ آماری رابطه معناداری وجود داشت به طوری که میزان تنیدگی در بیمارستان آموزشی نسبت به بیمارستان غیر آموزشی بیشتر بود. هم چنین بین سابقه کار و میزان تنیدگی رابطه معناداری وجود داشت.
با توجه به این که درصد بالایی از پرستاران دارای تنیدگی متوسط هستند، لذا راه کارهایی جهت مقابله و پیشگیری از تنیدگی شغلی برای پرستاران پیشنهاد می شود.