مقایسه میزان کاهش شنوایی و ارتباط آن با پاتولوژی های مختلف گوش میانی

شنوایی یکی از مهم ترین حواس انسان است که بدون بهره مندی از آن، توانایی فرد در ایجاد ارتباط با پیرامون خود به طور محسوسی کاهش می یابد. پارگی مزمن پرده گوش، خوردگی استخوانچه های گوش میانی و تمپانواسلکروز مهم ترین علل اختلال شنوایی هستند. در عین حال کاهش شنوایی هدایتی، شایع ترین عارضه عفونت چرکی مزمن گوش است. کلستاتوم خطرناک ترین عارضه عفونت گوش میانی مزمن است که با جراحی قابل درمان است. تمپانواسکلروز نیز از مهمترین عوارض عفونت گوش میانی مزمن است که به وسیله ثابت شدن استخوانچه های گوش میانی منجر به کاهش شنوایی هدایتی می شود. هدف از این مطالعه شناخت عوارض عفونت گوش میانی و به دست آوردن میزان تاثیرگذاری هر یک از آنها در شنوایی بیماران بود.
در بررسی حاضر تعداد 440 بیمار مبتلا به عفونت گوش میانی مزمن که طی سال های 79- 1377 در بخش گوش، حلق و بینی تحت عمل جراحی گوش میانی قرار گرفته اند از نظر پاتولوژی های مختلف موجود در گوش میانی و میزان اختلال شنوایی حاصل از این پاتولوژی ها مطالعه شدند.
37 بیمار (8/4%) ابتلا به عفونت گوش میانی را به صورت دو طرفه داشتند. تعداد جراحی های انجام شده روی گوش چپ حدود 10% بیشتر از سمت راست بود. شایع ترین پاتولوژی تشخیص داده شده حین معاینه پارگی خشک پرده گوش 179 مورد (40/7%) و شایع ترین پاتولوژی معلوم شده حین جراحی، کلستاتوم (30/2%) بود. از تعداد 440 بیمار، 430 بیمار کاهش شنوایی هدایتی و 92 بیمار (20/9%) کاهش شنوایی حسی - عصبی داشتند. کلستاتوم گوش میانی عامل بیشترین میزان کاهش شنوایی هدایتی و بیشترین تعداد موارد کاهش شنوایی حسی- عصبی (حدود 30%) بود، در حالی که تمپانواسکلروز عامل شدید ترین میزان کاهش شنوایی حسی- عصبی بود.
بر اساس مطالعه حاضر کلستاتوم و تمپانواسکلروزیس بیشترین عامل هر دو نوع کاهش شنوایی حسی-عصبی و هدایتی هستند. تمپانواسکلروز نیز عامل شدیدترین میزان کاهش شنوایی حسی-عصبی است، در حالی که طبق آمارهای منابع معتبر گرانولاسیون شایع ترین هیستوپاتولوژی در بیماران با عفونت گوش میانی مزمن است