پیامد کوتاه مدت بالینی کودکان مبتلا به سندرم گیلن باره

چندین عامل در پیش آگهی سندرم گیلن باره مفید می باشد. هدف این مطالعه تعیین نقش مقیاس بالینی عملکرد بیماران برای پیشگویی پیامد کوتاه مدت کودکان مبتلا به سندرم گیلن باره بوده است.
45 کودک با تشخیص قطعی سندرم گیلن باره براساس معیار تشخیصی بین المللی وارد مطالعه شدند. همه کودکان در بدو مراجعه حداقل عدم توانایی راه رفتن بدون کمک (نمره Ordinal Disability Scale>3) را داشتند و تحت درمان با IVIG به تنهایی و یا همراه با کورتیکوسترویید قرار گرفتند. پیامد اولیه میزان ناتوانی در زمان ترخیص، مدت بستری در بیمارستان، نیاز به بستری در ICU و مرگ و میر بود.
نسبت مذکر به مونث 05/1 به 1 ومتوسط سن زمان ابتلا 9/5 سالگی بود. شایع ترین تظاهر بالینی در زمان مراجعه ضعف اندام 1/71% (32بیمار)بود. فقدان یا کاهش رفلکس های وتری در (44%) و (3/53%) بیماران وجود داشت. تمام کودکان درجاتی از درد داشتند که شدت درد متوسط تا شدید براساس(pain faces score>3) در 2/91% بیماران وجود داشت. درگیری اعصاب کرانیال در 21 کودک (7/46%) و عمدتا بصورت ضعف بولبار (40%) بود. 10 بیمار (2/22%) در PICU بستری شدند و 2 نفر (4/4%) نیاز به حمایت تنفسی داشتند. پیامد اولیه بیماران بصورت توانایی در راه رفتن بدون کمک (ODS<2) در(2/62%) بیماران بدست آمد. پس از درمان همه بیماران بهبود عملکرد قابل توجه بر اساس Arm function و ODS داشتند. نمرهODS بالاتر در زمان مراجعه با طول مدت بستری در بیمارستان (P=0.03) و نمره بیشتر Arm function (P<0.001) همبستگی معنی دار داشت. فقدان رفلکس های وتری و درگیری اعصاب کرانیال با نمرهODS بالا تر و مدت زمان طولانی تربستری در بیمارستان ونیاز به بستری در PICU ارتباط معنی دار داشت.همچنین نمره بالاتر Arm function ارتباط معنی داری با نیاز به بستری درPICU داشت(P=0.01).
نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد شاخص های Arm function و ODS می توانند به عنوان فاکتور پیشگویی کننده برای ارزیابی کوتاه مدت بیماران مبتلا به سندرم گیلن باره به کار روند..