راهبردهای آموزش دینی درتلویزیون: مطالعه ای تطبیقی در رسانه های دینی ایران

امروزه آموزش به عنوان یک نهاد اجتماعی در رابطه‎ای تنگاتنگ با نهاد ارتباط جمعی رسانه ها را در سرفصل برنامه های توسعه آموزشی جوامع قرار داده است. پس از جنگ جهانی دوم، تلویزیون با تکیه بر توانمندی های منحصر به فرد خود، کارکردهای نوینی را در آموزش بر عهده گرفت و به عنوان یک رسانه آموزشی جایگاه ویژه‎ای برای خود تعریف کرد.
آموزش دینی در ایران به طور عمده مرهون رسانه های سنتی بوده است که بسیاری از آنها خود پس از ورود اسلام به ایران و از تلاقی فرهنگ ایرانی و اسلامی پدید آمده‎اند. حضور رسانه های جمعی به ویژه تلویزیون در عرصه اجتماعی سبب شد که از حدود هشتاد سال پیش، جمعیت‎ها و سازمان‎های دینی با بهره‎گیری از رسانه های الکترونیک اقدامات چشمگیری را در این خصوص سامان بخشند.
ایران پس از انقلاب اسلامی شاهد تقسیم کارکردهای دینی میان رسانه های سنتی و رسانه های مدرن بوده است. نبود مطالعات علمی و فقر ادبیات حوزه دین در ارتباطات، اختلالات مستمری را در فرایند سیاستگذاری تا برنامه‎سازی دینی رسانه‎ای سبب شده است. این مقاله در پی یک مطالعه تطبیقی تلاش می‎کند راهبردهای اصلی موضوع آموزش دینی از تلویزیون را پیشنهاد دهد. باشد تا قدمی در راه غنای ادبیات علمی و سامان‎بخشی آموزش‎های دینی رسانه‎ای برداشته شود.