برنامه های آموزشی رشته رسانه در کالج های دو ساله و چهار ساله

روند گسترش رشته های مرتبط با رسانه (broadcasting) کند بوده است. رشته های رسانه در مقطع کارشناسی در دهه 1930 در ده دانشگاه برتر و سایر مؤسسات آموزشی آغاز شد (استرلینگ 1994، ص 8). بر اساس بررسی اداره آموزش ایالت متحده امریکا، حدود 300 دانشگاه و کالج حداقل یک درس را در سال 1930 در زمینه رادیو ارائه کرده اند، که اساسا در گروه های آموزشی کلام و انگلیسی بوده است (هد و بارتین 1956).
اواخر دهه 1940 وقتی تلویزیون رسانه ای فراگیر شد، کالج ها و دانشگاه ها درس های مربوط به تلویزیون را به برنامه های آموزشی رشته رسانه افزودند (نیون 1961).
از آن زمان شمار دانشجویانی که مشغول تحصیل در رشته رسانه بوده اند، پیوسته افزایش یافته است. در حالی که در سال 1956 تعداد دوره های مربوط به رشته رسانه در سطح لیسانس و فوق دیپلم 86 مورد بود. سه دهه بعد این رقم به 265 افزایش یافت (استرلینگ، ص 9-8). به همین ترتیب در حالی که در سال 1956 تعداد دانشجویان کارشناسی و کاردانی رشته های آموزشی 3149 نفر بود، این تعداد در سال 1985 به 34600 و در سال 1996 به 42055 نفر افزایش یافته بود (استرلینگ، 1994، کوزیگی و بکر 1996). چنین رشدی تا اندازه ای می تواند به دلیل به رسمیت شناخته شدن رسانه و پخش رادیو و تلویزیونی به عنوان یک موضوع مناسب و پذیرفته شده برای برنامه های درسی دانشگاهی باشد (هد و مارتین 1956).
از آن جا که آموزش در زمینه رسانه مورد پذیرش قرار گرفته است، سؤالی که باقی می ماند این است که چطور آموزش دهندگان و مؤسسات آموزشی به این تقاضای رو به افزایش پاسخ می دهند. این مطالعه در پی آن است تا برنامه های آموزش رسانه ای را در کالج ها و دانشگاه های ایالت متحده مقایسه کند و بر مبنای یافته های آن توصیه هایی ارائه می دهد که یک برنامه درسی نمونه برای آموزش رسانه ای چگونه باید باشد.