بررسی کیفیت میکربی آب شرب روستایی کشور در سال 1385 (تنگناها، تهدیدها و فرصتها)

در پایان سال 1385 تعداد آزمایشگاه های روستایی کشور با رشدی معادل 93/87 درصد نسبت به سال 1382 از 90 واحد به 166 واحد رسید و میانگین کشوری شاخصهای کیفیت میکربی آب شرب روستایی در فاصله سالهای 1383 و 1385در بخش کلر باقیمانده از 13/90 به 43/91 درصد و فقدان باکتری شاخص اشریشیاکلی از 37/84 به 07/93 درصد افزایش یافت. با درج آزمون کدورت در سرفصل شاخصهای میکربی و الزام به انجام آن، شاخص مطلوبیت کدورت از دیدگاه بهداشتی (کمتر از NTU 1) به 69/72 درصد و از نظر مقبولیت عمومی و استاندارد (کمتر از NTU 5) به 6/95 درصد رسید. بهرغم این دستاوردها، نقیصه های متعددی از جمله عدم کفایت تعداد نمونه برداری و تاخیر در انجام و گزارش آزمونها قضاوت متقن پیرامون شاخصهای کیفیت میکربی آب شرب روستایی را با تردید مواجه میسازد. نبود مستندهای اجرایی متناسب با شرایط روستایی و نیازهای کارکنان در صف در یک سو و از دیگر سو پراکندگی و گستردگی روستاها و فقدان نظارت مورد انتظار ناشی از نبود یا کمبود نیروی انسانی متخصص و احساس کهتری آن، فرسودگی تاسیسات و عدم نگهداری و راهبری صحیح آنها همراه با ضعف در ثبت و گزارش فعالیتها از جمله نقیصه های پیشرو است. برای جبران این نقیصه ها تمهیدهایی همچون پیریزی ستاد ملی کمیته تخصصی بهداشت آب روستایی، برنامهریزی برای توسعه ایستگاه های کلرزنی و آزمایشگاه های ثابت، پیریزی سرفصل نوین آزمایشگاه های سیار، تلاش برای اعمال انضباط در پردازش، تحلیل و بازخورد اطلاعات، توانمند ساختن کارکنان در صف، تدوین و ترجمه مستندهای مدیریتی و فنی مورد نیاز، کنترلهای هوشمندانه ستادی و... پیشبینی شده و در دست اجراست.