نقش دولت و سایر نهادهای بخش عمومی در توسعه محلی نوآوری

فرض بر این است که به جای آن که رشد و توسعه کلی کشور را در نظر بگیریم، توسعهء کل آن را تا رسیدن به «توسعه متوازن» هدف قرار دهیم. حال در فضایی علمی که فناوری موتور توسعه محسوب می شود و نوآوری اصل رشد به شمار می رود، توزیع رشد فناوری در مناطق، شهرها و چه بسا روستاهای کشور به مفهوم توسعه ای فراگیر و یکپارچه است. این یکپارچگی باید میان دانشگاه ها، پژوهشگاه ها، و شهرک های علمی و تحقیقاتی، پارک ها و مراکز رشد فناوری باشد.
بنابراین بحث مقاله حاضر ابتدا بر نوآوری در حوزهء رشد فناوری است و این که در دستیابی به آن مکان یا به اصطلا ح محل استقرار صنایع و نزدیکی مکانی دو یا چند صنعت به یکدیگر چه نقش ها و فوایدی می توانند داشته باشند. به این ترتیب اصل توجه بر سیاست و برنامه های علمی، صنعتی، اقتصادی کشور، منطقه و شهر و کیفیت رشد فناوری از راه نوآوری است. آیا نزدیکی جغرافیایی مراکز صنعتی به نوآوری و به طور کلی رشد فناوری کمک می کند؟ یا برعکس، هرچه فناوری ها، به ویژه در بخش های اطلاعات و ارتباطات، یعنی مخابرات و حمل و نقل پیشرفت کنند، نه تنها از مشکلات و هزینه ارتباط متخصصان و صنعتگران و مؤسسات صنعتی و بنگاه های اقتصادی با یکدیگر کاسته می شود، بلکه طبیعتا و به موازات آن از نقش اقتصاد فضایی و تمرکز و تا حدودی آمایش سرزمین و آمایش شهری می کاهند و به سیاست عدم تمرکز میدان می دهند؟
پس از بحث های نظری بسیار ضروری که در ابتدای مقاله می آید پروفسور بوگرن به بررسی مراکز رشد فناوری منطقهء مرکز فرانسه، نوآوری و انتقال فناوری بین آنها، شبکه ای علمی، تحقیقاتی که به این منظور بین آنها ایجاد شده است و گریز آنها از همکاری های محلی به منظور استفاده بیشتر از همکاری با بنگاه های صنعتی پیشرفته تر و بنابراین مفیدتر می پردازد.
اهمیت گزارش مطالعهء بوگرن در فرانسه بنا به برخی از مشابهت هایی است که بین سیاست های علمی، رشد، صنعتی، شهری و منطقه ای ایران و فرانسه وجود دارد و به این ترتیب «راه طی شده» در فرانسه، راهنما، و آزمون و خطاهای آن مانع از خطاهای مشابهی است که مسلما مشمول صرف وقت و هزینه اند.