جایگاه روستا و کشاورزی در برنامه های عمرانی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران

روستا و کشاروزی میتواند نقش مهمی در توسعه ملی ایفا کند و از اینرو در برنامه ریزی های کلان باید مورد توجه بیشتر قرار گیرد؛ ولی در پنج برنامه عمرانی قبل از انقلاب اسلامی، بخش کشاورزی در مقایسه با بخش صنعت از اهمیت کمتری برخوردار بوده است. هر چند در برنامه عمرانی اول و دوم و با توجه به تخصیص اعتبارات، کشاورزی به عنوان الگوی توسعه انتخاب شده، ولی به دلیل عدم اتخاذ خط مشی و اقدامات صحیح، هدفهای مورد نظر در جهت توسعه کشاورزی تحقق نیافته است. از برنامه عمرانی سوم تا پنجم، الگوی توسعه صنعتی با استراتژی جایگزینی واردات همراه با حمایت از صنایع داخلی بوده و اجرای نادرست اصلاحات ارضی و دیگر عوامل، موجب شده تا نقش کشاورزی به لحاظ دستیابی به اهداف اقتصادی اجتماعی توسعه، کاهش یابند؛ به طوری که برنامه های ملی در فصل کشاورزی به هیچ یک از اهداف کمی که در برنامه پیش بینی شده بود، نرسید و مادامی که اهداف کمی تحقق نیابد، مسلما اهداف کیفی هم تحقق نخواهد یافت. این مقاله به بررسی جایگاه روستا و کشاورزی در برنامه های عمرانی قبل از انقلاب پرداخته و سهم اختصاص یافته به این بخش را با سایر بخش ها مورد بررسی قرار داده است.