ارزیابی دانشجویان از کیفیت تدریس اعضای هیات علمی رشته های علوم انسانی دانشگاه های شهر تهران

این پژوهش به منظور ارزیابی کیفیت تدریس(quality of teaching) اعضای هیات علمی رشته های علوم انسانی(humanities faculity members) دانشگاه های شهر تهران بر مبنای برخی ویژگی های شخصی و علمی آنان و نیز ابعاد و عناصر رفتارهای کلاسی در فرایند یاددهی - یادگیری انجام گرفته است.
در این پژوهش، روش توصیفی(descriptive research) از نوع پیمایشی(survey) مورد استفاده قرار گرفته است. جامعه آماری شامل 20 هزار نفر از دانشجویان رشته های علوم انسانی و 550 نفر عضو هیات علمی بود.
به منظور تعیین حجم نمونه، ابتدا با بهره گیری از روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک (systematic sampling) از روی لیست اسامی اساتید، نمونه ای به حجم 55 نفر انتخاب شدو سپس به ازای هر عضو هیات علمی از روی برنامه تدریس آنان دو کلاس درس و از هرکلاس از روی لیست اسامی دانشجویان 10 نفر و در مجموع به ازای هر عضو هیات علمی 20 نفردانشجو به روش تصادفی ساده(simple random sampling) انتخاب گردیدند. بنابراین نمونه ای به حجم 1100 نفر از دانشجویان برای پاسخگویی به پرسشنامه محقق در این پژوهش مشارکت داشتند. این افراد دانشجویان سال سوم و چهارم تحصیلی بودند وبیش از یک نیمسال تحصیلی درسهایی را با اساتید خود گذرانده بودند و در واقع، نقش مشاهده گر توام با مشارکت(participant observer) را درفرایند یاددهی - یادگیری نسبت به عملکرد اعضای هیات علمی ایفا کردند.
ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته شامل 37 مولفه موثر بر تدریس بود که درسه محور کلی تسلط بر موضوع، مدیریت کلاسداری(classroommanagement) و روابط انسانی بین استاد و دانشجو تنظیم و برای گردآوری اطلاعات در اختیار دانشجویان نمونه آماری قرار گرفته است.
نتایج با استفاده از روش مقیاس رتبه ای، آزمون همگنی کای دو، تحلیل واریانس یک عاملی وچندعاملی و آزمون «تی» تجزیه و تحلیل گردیده و برای مقایسه های چندگانه از آزمون توکی(HSD) استفاده شده است. نتایج به دست آمده نشان داد که بین کیفیت تدریس اعضای هیات علمی برحسب محل خدمت و رشته تحصیلی آنان رابطه معناداری وجود دارد. اما در سایر شاخص های مورد نظر در این پژوهش، یعنی بین سن، جنس، سهولت تدریس و دانشگاه محل تحصیل با کیفیت تدریس اعضای هیات علمی رابطه معناداری به دست نیامد.