مقایسه شهرستان های استان فارس بر اساس شاخص های توسعه (75-1335)

نتایج یافته های این پژوهش حاکی از این است که 40 شاخص از طریق مدل تحلیل عاملی به 12 عامل کاهش یافته، به طوری که سهم هر عامل در توسعه ی انسانی مشخص گردیده و در نهایت از طریق شاخص ترکیبی توسعه ی انسانی، شهرستان های استان فارس در شاخص های تلفیقی رتبه بندی گردید. برابر بررسی های صورت گرفته، در سال 1355 در زمینه شاخص های تلفیقی از مجموع 14 شهرستان،یک شهرستان برخوردار و 3 شهرستان نیمه برخوردار و 10 شهرستان محروم می باشد. در سال 1365 در زمینه ی شاخص های تلفیقی یک شهرستان برخوردار و 4 شهرستان نیمه برخوردار و 9 شهرستان محروم می باشد و در سال 1375 در زمینه ی شاخص های تلفیقی 3 شهرستان برخوردار و 4 شهرستان نیمه برخوردار و 9 شهرستان محروم شناخته شد. میزان نابرابری در شهرستان ها طی سه دوره 1355، 1365، 1375 به ترتیب 66/.، 59/. و 44/. درصد بوده است. شهرستان های استان فارس در دوره های متفاوت در زمینه های مختلف دارای تفاوت های توسعه بوده اند که بیانگر عدم توسعه هماهنگ با نیازهای جمعیتی آنها است. این نابرابری ها بازتاب و برآیند عوامل طبیعی، اقتصاد سیاسی، نارسایی های نظام برنامه ریزی و قطب رشد (شهر شیراز) می باشد. شهر شیراز طی این 3 دهه به دلیل مرکزیت اداری- سیاسی و قطب برتر، در زمینه ی تمام شاخص های توسعه، برتری و تفوق خود را در نظام شهرستانی استان حفظ نموده است و به عنوان قطب رشد، خدمات و نیروی انسانی ماهر و متخصص را از شهرستان های پیرامون جذب کرده و تمرکز اقتصادی، سیاسی و جمعیتی را در سازمان فضایی استان پدیدار ساخته است. الگوی توسعه ی فضایی استان فارس به صورت مرکز - پیرامون است.