مطالعه کشت بافت در گیاه دو پایه ترشک

ترشک (Rumex acetosa L.)، به عنوان یک گیاه علفی مرتعی به دلیل دو پایه بودن، دارا بودن کروموزومهای جنسی و دوره رشد و نمو کوتاه به عنوان یک گیاه مدل در مطالعات ژنتیکی و مولکولی تعیین جنسیت بکار می رود. در این تحقیق قابلیت باززایی ریزنمونه های لپه، محور زیرلپه، دمبرگ، برگ و بافت ساقه گل د هنده، روی محیط های کشت دارای ترکیبات مختلف اکسین و سیتوکینین، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بافتهای کشت شده روی محیط های دارای اکسین تنها تولید کالوس نمودند. بافتهای کشت شده روی محیط های دارای سیتوکینین ها به صورت منفرد یا در ترکیب با اکسین ها واکنش باززایی نشان دادند. بیشترین میزان باززایی (100 درصد) از کشت ریزنمونه های ساقه گل دهنده روی محیط دارای 1 میلی گرم در لیترTDZ بدست آمد. بافتهای برگ و دمبرگ پس از ساقه به ترتیب 35 و 40 درصد باززایی روی محیط دارای 1 میلی گرم در لیتر TDZ و 75/0 میلی گرم در لیتر IAA و NAA نشان داد. بیشترین تعداد باززایی ساقه به ازای هر ریزنمونه 8 عدد روی محیط حاوی TDZ شمارش گردید. مطالعات بافت شناسی از نمونه های کشت شده نشان داد که سلولهای مریستمی اطراف بافت آوندی و رشد و گسترش آنها منشا باززایی ساقه است. ریشه زایی روی محیط MS بدون هورمون انجام گرفت و گیاهان باززایی شده پس از انتقال به گلدان رشد نموده و تولید گل آذین و پس از گرده افشانی تولید بذر نمودند.