میزان تمایل پزشکان ایرانی برای کار در مناطق محروم و عوامل مربوط به آن در سال 1380

ترغیب پزشکان به خدمت در مناطق محروم یکی از اهداف سیاست گزاران سلامت کشور بوده و تلاش های زیادی نیز در این زمینه صورت گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی میزان تمایل پزشکان ایرانی به خدمت در مناطق محروم و عوامل موثر بر این تمایل انجام شده است. این مطالعه به صورت پیمایش پستی روی نمونه ای تصادفی از پزشکان شامل 5482 نفر که مشخصات آن ها در نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران ثبت شده بود، انجام گردید. بدین منظور پرسش نامه ای حاوی سوالاتی در مورد وضعیت اشتغال برای پزشکان فرستاده شد و نتایج حاصل از 2789 پرسش نامه پرشده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. براساس نتایج به دست آمده 1965 نفر از پزشکان (1/74% با دامنه اطمینان 95%: 4/77-8/70%) اعلام کردند که بدون هیچ شرطی یا تحت شرایطی حاضر به قبول کار در مناطق محروم هستند. مهم ترین این شرایط شامل درآمد(0/83%) و رابطه استخدامی (3/50%) بوده است. پذیرش کار کردن در مناطق محروم با جنسیت مرد(2/78% مردان در برابر 2/64% در زنان)، سن پایین تر(میانگین سنی 9/36 در برابر 9/41 سال)، مجرد بودن(8/79% در برابر 8/72% در افراد متاهل)، تعداد فرزند کم تر(4/1 در برابر 7/1 فرزند) و تعلق به دوره های ورود به دانشکده پزشکی از سال 1365 به بعد، در ارتباط بود. در بررسی لجستیک چند متغیری، تنها سن، جنس، کوهورت ورودی و تعامل (intraction) بین سن و جنس بر این تمایل موثر بودند. در حدود از پزشکان ایرانی در صورت فراهم شدن شرایط خاصی که به طور عمده به میزان درآمد و نوع رابطه استخدامی مربوط می شد حاضر به کار در مناطق محروم بودند. مردان جوان تر و فارغ التحصیلان سال های پس از انفجار تعداد دانشجویان پزشکی تمایل بیش تری برای این کار داشتند