آب در باور ایرانی

آب به عنوان نخستین عنصر اولیه در خور توجه در نظم جهانی که از زمان خلقت وجود داشته و همه کاینات از آن هستی یافته اند، تلقی گردیده است. در طی این پژوهش با رجوع و استناد به منابع، نشان داده می شود که آب از دیرباز در باور ایرانی از یک سو به سبب داشتن فضیلت حیات بخشی و برکت و از دیگر سو، به عنوان عنصری که آیین های مذهبی جهت تصفیه و تطهیر ذات به آن توسل می جویند، از تقدس و احترام ویژه ای برخوردار بوده است. در این پژوهش، نخست از باورهای ایرانیان باستان در باب باران و دریا و چشمه و ایزدباران و آیین های طلب باران سخن می رود و در فرجام، به رمز آب و چشمه در زبان رمزگرای عرفا و فلاسفه اشارت می شود، ضمن آن که دو سویه بودن آب نیز به بحث گذاشته می شود.