پیدایش جهان از منظر افلاطون

«چگونگی پیدایش جهان» یکی از مسائل مهمی است که ذهن بشر را از دیرزمان به خود مشغول داشته. افلاطون به عنوان یکی از فیلسوفان بزرگ، به بررسی این مسئله پرداخته است. وی در رساله تیمائوس درباره نحوه پیدایش جهان، در ضمن ده مرحله پیدایش جهان را تبیین کرده است.
از منظر افلاطون، آفرینش جهان به معنای خلق از عدم نیست، بلکه به معنای نظم و هماهنگی بخشیدن به اشیای پراکنده و درهم آمیخته است. افزون بر این، افلاطون طرح و برنامه جهان را به والاترین خدا و صانع یا همان دمیورگ نسبت می دهد. افلاطون در تبیین چگونگی پیدایش جهان، نخست الگویی ارائه می کند. این الگو بر اعداد ریاضی و اشکال هندسی مبتنی است. وی برای این کار، فارغ از هرگونه تجربه ای و صرفا بر اساس تفکر و نسبت سنجی، نظریه پردازی کرده است. از این رو، طرح افلاطون تبیینی ماتقدم و پیشینی محسوب می شود.