آموزش حداقل های یادگیری کارورزان ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

شیوع بیماری های عضلانی اسکلتی و ارتوپدی در ویزیت های سرپایی و اورژانس بالاست و در عین حال، شواهد نشان می دهد، آموزش های مناسب و کافی در برنامه های آموزش دانشجویان پزشکی و به خصوص کارورزان در این موضوع وجود ندارد. هدف از این مطالعه تعیین دستیابی به حداقل های یادگیری توسط کارورزان در بخش ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. این مطالعه توصیفی در بیمارستان های آموزشی دانشکده پزشکی اصفهان در اردیبهشت و خرداد 1385 انجام گرفت. پرسشنامه ای 14 گزینه ای از حداقل های یادگیری تعیین شده در 4 عرصه اتاق عمل، اورژانس، بخش و درمانگاه تهیه شد. چهل کارورز ارتوپدی در 2 ماه اردیبهشت و خرداد 1385، که حداقل 3 ماه از دوره اینترنی خود را نیز پشت سر گذاشته بودند، پرسشنامه را به صورت خودایفا تکمیل نمودند. داده ها با نرم افزار SPSS و به صورت توزیع فراوانی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. همه شرکت کنندگان بررسی «علائم سندرم کمپارتمان» و «سوچورها» را خود انجام می دادند. همه کارورزان نحوه گرفتن گچ و آتل، انجام انواع بانداژ و سوچورهای زخم های باز و تزریقات داخل مفصل را آموزش ندیده بودند. کارورزان نتوانستند حداقل های یادگیری مهارت های این بخش را به دست آورند که با نتایج مطالعات قبلی همخوانی داشت. لازم است بازنگری کلی در برنامه آموزشی کارورزان ارتوپدی به صورت افزایش طول دوره، تعیین شرح وظایف، ایجاد دوره اکسترنی و... انجام شود.