علامه طباطبایی، چون احیاگر

ای کسانی که ایمان آورده اید استجابت کنید خدا و رسول را آنگاه که شما را به چیزی می خوانند که حیاتتان می بخشد.
دین یعنی آنچه خدا و رسول مردم را بدان می خوانند و دین است که زندگی بخش است آثار هر شیئی به شرط وجود آن شیء بر آن مترتب می شود. به بیان دیگر وجود است که منشا اثر است. حال، اثر دین که همان حیات بخشی است، در صورتی در یک فرد یا یک اجتماع ظاهر می شود که دین در آن ها تحقق یابد. یا به تعبیر دیگر دین در آن فرد، آن اجتماع زنده باشد.
دین در چهار مرحله ممکن است در یک فرد و به تبع آن در یک اجتماع حیات داشته باشد: -1 عقل مرحله تفکر یا شناخت استدلالی -2 قلب (مرحله ایمان، معرفت شهودی) -3 ملکات نفسانی (مرحله اخلاق) -4 عمل. از این چهار مرحله - چنان که پیداست - سه مرحله اول دورنی و چهارمی بیرونی است. مرحله آخر مقام ظهور آن چیزی است که در سه مرحله قبلی است. دین در یک فرد یا جامعه در صورتی حیات کاملی دارد که در تمام این مراحل چهارگانه از وجود آن ها محقق شده باشد. در میان این مراتب از یک نظر مهمتر و اساسی تر از همه «مرتبه اول» است. چه، همه مراتب دیگر از آن سرچشمه گرفته و تابع آنند. اگر دین یک فرد در عقل او به صورتی درست و مطابق با واقع دین نباشد و به بیان دیگر اگر دین شناسی فردی درست نباشد، دین داری او نیز درست نخواهد بود طبعا اثر دین که حیات بخشی است در وجود و عمل او ظاهر نخواهد شد، زیرا متعلق ایمان فرد همان چیزی است که در عقل اوست. یعنی ایمان که یک عقد قلبی و یک باور عمیق و محکم است،