احیاگری و ایمان دو قرائت

دل مشغولی دیرپای و مقدس انسان نیل به سعادت و جاودانگی است. تمها راه این مقصود، ایمان است. که به انسان حیات و پویایی می بخشد. مومن کسی است که دیوارهای بلند خودیت را فرو ریخته و با تمام وجود با خدای هستی پیوند خورده است. تنها ایمان است که انسان را از لبه تاریکی رانده و او را به وادی نور و بهجت وارد می کند. انسان بی ایمان به تاریکی ها و تیرگی ها چشم دوخته و نومیدی را تجربه می کند. ایمان به انسان آرمان، عقیده، انتخاب، تحول و روشندلی می بخشد. شجاعت بودن و شدن عدالت خواهی، ملاوت و همدلی با عظیم مطلق در سایه ایمان حاصل می شود. احیای انسان جزء از رهگذر ایمان زنده، ممکن نیست. انسان مومن تنها نیست و هرگز بیماری و آسیب پوچی، اضطرار و ناامنی او را نمی آزارد و به راستی ایمان دینی نوزاین بشر است.
ایمان، فضیلت است، بلکه اساس فضیلت هاست. گوهر ارزشمند ایمان را باید باز شناخت. این جام جهان نما زوایای ناشناخته ای دارد تلاش های علمی جدی و بیش تری می طلبد. ایمان در قرآن جای گاهی ویژه دارد، به گونه ای که آن را محور همه ارزش ها ساخته است. قرآن در این باره می گوید:«قسم به عصر، همه انسان ها اهل زیان اند مگر اهل ایمان.» (عصر/ 2-1).
ایمان است که به بشر لیاقت خطاب و مواجهه با پروردگار عالمیان را عطا کرده است، چنانکه در قرآن کریم مکرر آمده است: «یا ای ها الذین امنوا