ارزیابی وضعیت فعلی بیابان زدایی و ارائه یک مدل منطقه ای در حوزه آبخیز ماهان

به منظور ارزیابی وضعیت فعلی شدت بیابان زایی ناشی از فرسایش آبی و ارائه یک مدل منطقه ای بیابان زایی، محدوده ای به مساحت 90253 هکتار(حوزه آبخیز ماهان) در استان کرمان در نظر گرفته شد. در این تحقیق پس از بررسی روش های مختلف، سعی بر آن شد تا از ساختار روش های FAO-UNEP1 و ICD2 که جزء معروف ترین مدل ها در خارج و داخل کشور است، مدل تلفیقی ارائه شد. علاوه بر این، سعی شد تا با توجه به شرایط موجود در منطقه مطالعاتی، اصلاحات لازم در مدل ها صورت گیرد. بدین منظور ابتدا بر اساس مطالعات ژئومورفولوژی، واحدهای کاری تعیین و سپس روش پیشنهادی در هر یک از واحدهای کاری و کل منطقه ارزشیابی شد، به طوری که از جنبه های مختلف بیابان زایی فقط وضعیت فعلی آن همراه با عوامل انسانی و محیطی مؤثر در آن در چهار کلاس (ناچیز و کم- متوسط- شدید- بسیار شدید) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از این ارزیابی، نشان می دهد که در حدود 57/35 درصد از سطح منطقه در کلاس متوسط(II) بیابان زایی و حدود 43/64 درصد از منطقه در کلاس شدید(III) بیابان زایی قرار دارند. همچنین بررسی انجام شده در منطقه غالب بودن اثر عامل استعداد محیطی(طبیعی) را نسبت به عامل انسانی در افزایش شدت بیابان زایی نشان می دهد.