عملکرد مولکولی PPAR در متابولیسم بدن انسان

گیرنده های فعال شده با تکثیرکننده های پراکسیزوم (PPARs) از اعضاء خانواده گیرنده های هسته ای هستند که با اتصال به اسیدهای چرب، بیان ژن ها را تنظیم و سرنوشت سلول را تعیین می کنند. این گیرنده ها در فرایندهای مختلف سلولی، مانند رشد، تمایز و مرگ سلولی (آپوپتوز)، تنظیم پاسخ ایمنی و تعادل انرژی نقش دارند. سه ایزوتیپ از PPAR به نام های PPARα، PPARβ/δ و PPARγ وجود دارد که توزیع آنها در بافت های مختلف متفاوت است و هریک به لیگاندهای ویژه ای اتصال می یابد. از لیگاندهای PPAR برای درمان بیماری های دیابت نوع II، هیپرتری گلیسریدمی و کنترل التهاب استفاده می شود. اخیرا این گیرنده به عنوان یک هدف دارویی جدید در درمان بیماری های التهابی سیستم عصبی مرکزی نیز مطرح شده است. در این مقاله، به معرفی ساختار مولکولی این گیرنده و تغییرات پس از ترجمه ای که عملکرد PPAR را تنظیم می کنند، می پردازیم. هم چنین، روند مولکولی تنظیم بیان ژن توسط این گیرنده را با تاکید بر جدیدترین اطلاعات در مورد فعال کننده های همراه و مهار کننده های همراه توضیح می دهیم. در پایان نیز به ایزوتیپ های PPAR، عملکرد و لیگاندهای اختصاصی هر یک می پردازیم.