شیوع هپاتیت دارویی احتمالی به دنبال درمان سل در بین مراجعین به بیمارستان سینا (کرمانشاه، 83 - 1375)

داروهای ضدسل می توانند سبب ایجاد سمیت کبدی شوند و این عارضه همچنان به عنوان یکی از مشکلات درمان سل باقی مانده است. هدف از انجام این مطالعه تعیین شیوع هپاتیت دارویی در بیماران مبتلا به سل بستری شده در فاصله سال های 83 – 1375 در بیمارستان سینای کرمانشاه و عوامل خطر احتمالی مرتبط با هپاتیت دارویی است.
مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی است. پرونده 723 بیمار که با تشخیص سل فعال یا هپاتیت دارویی به دنبال درمان سل بستری شده بودند، به روش سرشماری آسان و در دسترس مورد مطالعه قرارگرفتند. آزمون های آماری که برای تجزیه و تحلیل اطلاعات به کار رفتند، شامل مجذور کای و آزمون دقیق فیشر برای مقایسه متغیرهای کیفی، آزمون های Z برای مقایسه نسبت هپاتیت دارویی در گروه های سنی و آزمون های F وT به ترتیب برای مقایسه میانگین و واریانس سنی بیماران مبتلا و غیرمبتلا به هپاتیت دارویی بود. سطح معنادار آماری 95 درصد (05/0=α) در نظر گرفته شد.
37 بیمار (1/5%) از 723 بیمار بستری به دلیل سل دچار هپاتیت دارویی شدند که با جنسیت و نوع بیماری سل (ریوی/خارج ریوی) و سرولوژی مثبتHIV، HCV و HBV ارتباط آماری معناداری نداشت. میانگین سنی بیمارانی که دچار هپاتیت دارویی شدند، بالاتر از بیماران بدون هپاتیت دارویی بود (025/0P=). فراوانی هپاتیت دارویی در گروه سنی بالای 64 سال بیش ازگروه های سنی دیگر بود (02/0P=). میانگین و انحراف معیار زمان بروز هپاتیت دارویی 4/12±3/3 روز بعد از شروع درمان بود.
پیشنهاد می شود بیماران مبتلا به سل به ویژه افراد سالمند به طور منظم تحت پایش بالینی و آزمایشگاهی هپاتیت دارویی به خصوص در خلال روزهای اول درمان سل قرار گیرند.