اثرات تزریق داخل بطن مغزی هیستامین بر روی نسبت اخذ غذا به اخذ آب در خرگوش

در این مطالعه اثرات تزریق داخل بطن مغزی هیستامین و آنتاگونیستهای گیرنده های H1 و H2 آن بر نسبت اخذ آب در خرگوش بررسی شده است. تزریقات داخل بطن مغزی نخاعی مصنوعی (گروه کنترل)، هیستامین، کلرفنیرامین)آنتاگونیست (H1 و سایمتیدین)آنتاگونیست(H2 از طریق کانولی که به روش جراحی استریوتاکسی در داخل بطن جانبی مغز قرار داده شده بود، انجام گردید. نتایج نشان دادند که هیستامین در مقدار 50 میکروگرم نسبت اخذ غذا به اخذ آب را در وعده اول کاهش داد در حالی که هیستامین 100) میکروگرم(موجب کاهش آن در وعده اول و سه ساعت پس از تزریق شد. تزریق کلرفنیرامین 200) میکروگرم(به تنهایی نسبت اخذ غذا به اخذ آب را در وعده اول و سه ساعت افزایش داد و پیش درمانی با کلرفنیرامین از اثرات هیستامین جلوگیری کرد. تزریق سایمتیدین به تنهایی و یا پیش درمانی آن اثری نداشت. هیستامین، کلرفنیرامین و سایمتیدین بر روی نسبت اخذ غذا به اخذ آب در 24 ساعت اثری نداشتند. تفاوت معنی داری بین گروه های کنترل مشاهده نشد. بر اساس نتایج چنین استنباط می شود که سیستم هیستامینرژیک مغز می تواند تنظیم کوتاه مدت اخذ غذا، اخذ آب و اخذ آب مربوط به اخذ غذا را تحت تاثیر قرار بدهد. اثر مهاری مرکزی هیستامین بر روی اخذ غذا از طریق گیرنده های H1 مرکزی آن به انجام می رسد و در اخذ آب و اخذ آب مربوط به اخذ غذا گیرنده های H1 و H2 مرکزی نقشی ندارند.