بررسی مقایسه ای اثر بخشی تتراسایکلین و محلول آب اکسیژنه موضعی در ترمیم زخم های صورت

ترمیم زخم ها یی که ناشی از تروما بوده یا آن که به دلیل عمل جراحی ایجاد شده اند با مراقبت های پیش و پس از عمل جراحی یا تروما ارتباط نزدیکی دارد. امروزه بر سر انتخاب روش درمان در زخم ها اختلاف نظر وجود دارد. این اختلاف نظر به و یژه در مورد کاربرد موضعی ترکیبات مورد استفاده وجود دارد. این پژوهش، سعی دارد اثر بخشی تتراسایکلین و آب اکسیژنه موضعی در ترمیم زخم های تروماتیک صورت را مورد بررسی قرار دهد.
این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی بود که بر روی 76 نفر از بیماران دارای زخم درناحیه صورت انجام گرفت. بیماران با روش تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند، در گروه اول از تجویز موضعی محلول پراکسید هیدروژن 2% و گروه دوم به مدت 5 روز تحت درمان با پماد استریل تتراسایکلین 1% قرار گرفتند. در چهارمین روز پس از ترمیم، روند بهبود زخم با توجه به الگوی طراحی شده ای مورد بررسی قرار گرفت.
دو گروه تتراسایکلین و آب اکسیژنه از نظر فاصله لبه های زخم از یکدیگر، اریتم و پاره شدگی اختلاف معنی داری را نشان ندادند.
با توجه به نتایج پژوهش به نظر می رسد که اثر بخشی تتراسایکلین موضعی و پراکسید هیدروژن بر تسریع روند بهبود زخم های تروماتیک صورت اختلاف آماری معنی داری با هم ندارند.