مقاومت دارویی استرپتوکوک بتاهمولیتیک A نسبت به پنی سیلین در ناقلین بدون علامت

استرپتوکوک بتاهمولیتیک A شایع ترین پاتوژن جداشده از بیماران مبتلا به فارنژیت و فارنگوتونسیلیت حاد درکودکان سنین مدرسه می باشد. عوارض خطرناک این بیماری نظیر تب روماتیسمی و گلومرولونفریت اهمیت تشخیص و درمان به موقع این بیماری را مشخص می سازد. هدف این مطالعه بررسی میزان فراوانی ناقلین استرپتوکوک بتاهمولیتیک A در بین دانش آموزان مدارس راهنمایی و تعیین حساسیت دارویی استرپتوکوک بتاهمولیتیک A جدا شده از این نمونه ها بود در این مطالعه مقطعی که با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انجام شد تعداد 200 دانش آموز مقطع راهنمایی مورد مطالعه قرار گرفتند. معیار ورود به مطالعه، عدم مصرف آنتی بیوتیک در دو هفته اخیر، عدم وجود شکایت و علائم فارنژیت با توجه به شرح حال و معاینه فیزیکی بود. با استفاده از سواپ استریل، از محیط حلق نمونه برداری شده، و نمونه ها درکمتر از یک ساعت به آزمایشگاه منتقل شدند. برای جداسازی و شناسایی استرپتوکوک بتاهمولیتیک A، از محیط آگار خونی، مانیتول سالت آگار، روش رنگ آمیزی گرم و آزمون کاتالاز و حساسیت نسبت به باسیتراسین استفاده شد. میانگین قطر هاله ایجاد شده در اطراف هر دیسک آنتی بیوگرام به عنوان معیار حساسیت نسبت به آنتی بیوتیک در نظر گرفته شد. آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS انجام گرفت.
فراوانی حاملین استرپتوکوک بتاهمولیتیک A بدون علامت، 5/28% بود. این فراوانی در دو جنس تفاوت آماری معنی دار نداشت. تمامی استرپتوکوک بتاهمولیتیک A بدست آمده از محیط کشت، نسبت به پنی سیلین مقاوم بودند. مقاومت دارویی نسبت به کوتریموکسازول و آموکسی سیلین به ترتیب در 2/91 و 7/87% موارد مشاهده گردید. وانکومایسین در 5/89% موارد و سفالکسین و اریترومایسین در 5/59% موارد، حساسیت بالای دارویی را نشان دادند.
نتایج نشان داد که مقاومت دارویی استرپتوکوک بتاهمولیتیک A نسبت به پنی سیلین همانند دیگر مطالعات در جامعه رو به افزایش است. فراوانی نسبتا زیاد ناقلین مزمن بدون علامت نیز خود نشان دهنده عدم درمان مناسب با روش های مرسوم است. به نظر می رسد برای جلوگیری از افزایش مقاومت دارویی و یا تجویز آنتی بیوتیک های موثر جایگزین، باید اقدامات پیشگیرانه جدی انجام گیرد.