نتایج درمان جداشدگی محل جوشگاه پیوند نفوذی قرنیه و خروج لنز داخل چشمی به دنبال ترومای غیر نافذ

تعیین عوامل خطرساز و نتایج درمان در مواردی از پیوند نفوذی قرنیه (PK) که به دنبال ترومای غیرنافذ دچار جداشدگی محل جوشگاه پیوند و نیز خارج شدن لنز داخل چشمی (IOL) شده بودند.
روش پژوهش: مطالعه موارد بیماری به روش گذشته نگر بر روی 7 چشم از 7 بیمار انجام شد. همه چشم ها بلافاصله پس از مراجعه به دنبال تروما، تحت مراقبت های اولیه قرار گرفتند و سپس ترمیم ثانویه تحت بی هوشی عمومی در اتاق عمل انجام پذیرفت. پس از ارزیابی محل زخم، ویترکتومی قدامی انجام شد و ترمیم ثانویه زخم نیز به وسیله بخیه با نایلون 0-10 انجام شد.
بیماران شامل 6 مرد و یک زن با میانگین سنی 2/66/20 سال (10 تا 30 سال) بودند. میانگین فاصله بین پیوند قرنیه و تروما 1/106/15 ماه (5/26-5/2 ماه) بود. میانگین بهترین دید اصلاح شده بیماران قبل از تروما 38/06/0 لوگمار (معادل 80/20) و بعد از درمان نهایی 96/09/0 لوگمار (معادل 160/20) بود. دید نهایی یک بیمار به حد درک نور کاهش یافت. در هیچ مورد به پیوند مجدد نیاز نشد. بیش ترین موارد جداشدگی جوشگاه زخم در قسمت فوقانی پیوند (4 مورد) قرار داشت. بیش ترین عامل تروما، ضربه سیلی بود. هیچ موردی از اندوفتالمیت مشاهده نشد.
بیمارانی که تحت عمل پیوند نفوذی قرنیه قرار می گیرند؛ در هر زمانی به ویژه در سال اول، مستعد جداشدگی جوشگاه پیوند به دنبال تروما هستند. این مساله در مردان جوان که فعالیت اجتماعی بیش تری دارند و در معرض تروما هستند؛ شیوع بالاتری دارد و می تواند منجر به نابینایی گردد. توجیه کامل بیماران نسبت به این مساله و استفاده از محافظ چشم و در صورت امکان، انجام پیوند لاملار قرنیه به جای PK در مواردی که اندیکاسیون دارد؛ می تواند عوارض ناشی از تروما را در این بیماران کاهش دهد.